#133 één onder de zon

Het zonnetje schijnt lekker warm in mijn gezicht. Onder het genot van een glas wijn lig ik op een van de tuinstoelen. Mirabel is druk in de weer. Mijn ogen volgen de rondingen van haar bijna perfecte lichaam. Haar haren krullen uit haar staart. Ze doet flink haar best om de tuin er weer enigszins goed uit te laten zien. Het tuingereedschap ligt her en der verspreidt. Harken, spades en een bezem. Het terras ligt er vol mee. “Schat, kom eens.” Haar kleine figuur steekt af in het tegenlicht. “Wat is er?” ze heeft een liefelijke stem. Ik sla op mijn knie. “Kom eens zitten.” Gehoorzaam gaat ze voorzichtig zitten. Ik lach. Ze is zo onbezonnen. Weet ze wel wat haar te wachten staat? “Liefje, we zijn nu al zolang samen, zou je…” ze kijkt me verwachtingsvol aan. “Naja, je weet wel.” Even lijk ik teleurstelling te zien, maar al snel herpakt ze zich. “Nu?”. Mijn ogen beginnen te stralen. “Ja?” mijn stem slaat over. Ze gaat staan. “Alleen als jij het wilt.” “Ik wil.” zegt ze vast beraden. Ik sla mijn armen om haar middel. Ze zucht verrukt en laat mij begaan.