# 133 Kwetsbaar

‘Rien ne va plus.’ De roulette draaide, de kogel stuiterde de gokkers naar hun teloorgang. Frederik slikte moeizaam. Onder gedempt licht stond het zweet hem op het voorhoofd. ‘Rood, negen.’ De croupier begon stapeltjes naar zich toe te harken. Frederiks hand gleed naar zijn strik die naar zijn gevoel steeds strakker kwam te zitten. ‘Een wijntje voor mijn vriend?’ De hand van D’Agosto, de eigenaar, woog zwaar op zijn schouder. In zijn gelaat lagen ijsblauwe ogen als koele meren des doods. ‘Eentje van de zaak, Frederik.’ Frederik kromp ineen. Met wat hij verloren had, had hij vaten van de allerduurste whisky kunnen drinken. ‘Je ziet er belabberd uit, mijn beste. Een dubbele whisky, dat heb je nodig.’ D’Agosto knipte met zijn vingers en in een oogwenk stond het glas er. ‘Drink, dat kalmeert.’ Frederik legde zijn trillende handen om het glas. ‘Je bent me een hoop verschuldigd.’ Het gefluister in zijn oor deed hem een flinke slok nemen. ‘En je had nooit zo onbezonnen mogen zijn. Mijn zus van haar maagdelijkheid beroven, dat kost je … Heel veel. Je hebt nog tijd om je whisky leeg te drinken en wat papieren te ondertekenen. Daarna … ‘ D’Agosto’s grijns was een belofte.