opdracht #130 - het duivelsmasker

Ze waren al enkele maanden een stel. Ze waren verliefd en onafscheidelijk. Hij was alles waar ze over gedroomd en gefantaseerd had. Knap en charmant. Een blik uit zijn smeulende groene ogen deed haar smelten en letterlijk op de knieën gaan. Diep in haar hart vond ze die momenten niet zo prettig, Ze lag liever in zijn armen met zijn vertrouwde gezicht boven haar. Ze gingen veel op restaurant. “Mijn vrouwtje hoeft geen keukenprinses te zijn”, zei hij, “ik heb geld genoeg om iedere dag samen met jou te genieten van de lekkerste gerechten. Alhoewel jij natuurlijk mijn lievelingsdessert bent! Met veel slagroom.” Zijn begerige ogen gleden in haar decolleté, zijn handen graaiden onder tafel onder haar rok. Diep in haar hart vond ze die momenten niet zo prettig. Ze had zijn handen liever in haar handen. In zijn comfortabele limousine, genoot ze van de mooie uitstappen langs de Vecht totdat hij haar meetrok in het lange riet en hij haar net zo lang kietelde met de stengels tot ze waanzinnig werd van lust. Achteraf torende hij boven haar uit, wijdbeens. Zijn genotskreten liet hij over het water schallen. Diep in haar hart vond ze die momenten niet zo prettig. Ze had liever dat hij thuis tedere liefdesverklaringen in haar oor fluisterde. De maanden gleden voorbij. Het onaangename dat diep in haar hart huisde, kroop steeds meer omhoog. Tijdens de nare momenten zette ze een masker op. Op een donkere nacht ging hij te ver. Haar masker gleed weg. De groene ogen boven haar schoten vuur. De mond vertrok in een wrede grijns waardoor de tanden grimmig afstaken tegen het rood aangelopen gezicht. Het werd het gezicht van de duivel. Ook hij zette zijn masker af. Het geluid van de knarsende slaapkamersleutel was het laatste wat ze hoorde.