#129 Muren - Dystopisch Drieluik

I Op een willekeurige aardkorst kruip ik over losliggende stoeptegels en ontbrekende fietspaden, de wereld beeft hier te vaak. Een eindeloos leger verkeersdrempels houdt het razende verkeer in toom, zo zijn er alvast golven voor de tsunami. Daar, aan de overkant kleeft een vrouw tegen een poster, ze hangt van losse draden aan elkaar. Teisterende liefde denk ik, maar dat is persoonlijk; liefde is een inplant. Het kan ook zomaar sluipende ouderdom of honger zijn een worstvergiftiging. Hartstocht, jeugd, welvaart het is allemaal aan rafelen onderhevig, een gekleurde sluier valt en een gezicht is het oude niet meer. Zie, de stad is mijn strand en het regent bovendien er is waarachtig nattigheid aan de hand, alleen moet het zandgehalte nog groeien. In vochtige toestand wordt de korst plastisch, de waardige houding van de honden komt daarop beter tot zijn recht ik zie ze stuiven, de oren in de nek. Wonderlijk hoe een hoofd jachthonden maakt van opgeknipte poedels. II Over een willekeurig zebrapad ligt een meisje. Overstekende mensen zeggen 'Zij hoort hier niet.' Sommigen fluisteren, anderen denken het: Zij hoort hier niet. Terwijl een zwerfhond de hielen van het kind likt springt een mannetje op rood, geraas zwelt aan zij hoort het niet. Ze telt hoeveel strepen nog tot de overkant. III Kijk, daar kleeft haar moeder, gewikkeld in de verstikkende schaduw van meters stof en vijftig graden Celsius, kleurrijk en synthetisch. De poster draagt de gesluierde pijn met opgeheven lijm, nuances lenen zich wonderbaarlijk, dekken haar naakt alsof het niet bestaat. En zij, weet zij nog wie ze wast, wanneer ze op haar röntgenfoto de schaduw van verboden wegen dept? De muur morst vraagtekens, steunt een eindeloze vlakte die haar waardigheid van vaalgrijs tot dieprood bont vermomt zodat zij het nooit was. ('proëzie' bewerking van eerdere dystopie.)