Winnaar schrijfwedstrijd 'Een nieuwswaardig sprookje'

Merci, schone slaper, door Sophia Drenth

Het is onvermijdelijk. Binnenkort loop ik tegen de lamp. In mijn afgetrapte Fiat Panda scheur ik van dorp naar dorp. Raalte, Wijhe, Diepenveen: plekken waar je nog niet dood gevonden wil worden. Buddy, mijn autootje, trekt dit leven van chocoladerover niet veel langer. Kuchend hotst en botst het oude beestje over de landweggetjes. Kom op, nog maar een paar kilometer! Ik moet nú een chocofix hebben. Niet voor mezelf, maar voor hem, mijn snurkende schone slaper.
Verdomme, mijn capriolen waren van de week opnieuw in het nieuws. De media heeft me tot de Merci-dame gebombardeerd. En bedankt. Waarom verspillen ze in godsnaam zendtijd aan een chocoladedief?

Ga toch terroristen vangen. Ze denken dat ik pas een paar maanden actief ben, maar ze moesten eens weten. In het begin jatte ik maar een reep per keer. Ondertussen heb ik zoveel chocolade verstouwd, dat ik uit mijn autostoel puil. De gordel snijdt in mijn vetrollen en past nauwelijks om me heen. Mijn borsten zijn gigantisch. Ik heb voortdurend rugpijn en een permanent klam decolleté. Toen ik hem twee jaar geleden in het vervallen huis vond, mocht ik best gezien worden. Inmiddels ben ik een uit de hand gelopen scheepsramp, een vetvlek zo groot als de Bermudadriehoek.

Zelf eten kan hij niet, dus vreet ik voor hem tot ik er onpasselijk van word. Hij ligt daar maar te vegeteren, terwijl ik al het werk doe. De lummel. Hoeveel chocoladekussen ik hem ook geef, hij wordt niet wakker tegen de belofte van de goede fee in. Een zucht ontsnapt me. Kijk nou naar dat wasbordje en die messcherpe jukbeenderen. Die blonde lokken die altijd doen waar ze zelf zin in hebben, welke kant ik ze ook uit borstel. Elke vrouw zou daar haar ziel en zaligheid voor geven.

Ik zweer je dat ik gisteren zijn wimperhaartjes zag trillen toen ik hem kuste. Vanavond, wanneer ik hem met mijn chocolade overgoten lippen liefkoos, zal hij zijn ogen openen.  Morgen zal hij naar me glimlachen en dan zullen we voor altijd samenzijn. Hij en ik. Ze kunnen me wat. Ik ben niet bang voor Jan met de pet. Ik zal mijn Libelle-sprookjeshuwelijk hebben.

Met klotsende oksels werk ik me uit de auto. Eerst mijn ene been, dan de andere, als twee machtige, uit reuzel gehouwen boomstronken die eindigen in felblauwe ballerina’s. Buddy slaakt een zucht van verlichting, wanneer de laatste vetkwab zich uit hem bevrijdt.
Een vastbesloten frons vindt mijn gezicht. Ik waggel op mijn doel af.  Om me te kunnen grijpen, moeten ze me eerst op heterdaad betrappen en dat is ze vooralsnog niet gelukt.

De stralen van de ondergaande zon rekken mijn schaduw uit tot die van een gracieuze prinses. Eén moment lang zie ik mezelf zoals hij me ziet: ik ben onweerstaanbaar. De schuifdeuren van de supermarkt zoeven open en de verkoeling stroomt me tegemoet.
Alles voor liefde.