#128 Misrekening

De melkkoeien Martha, Megje en Maartje moeten gemolken, maar boerin Mia is melkmoe. De regen klettert tegen het raam en in haar slaapkamertje is het kil. De koeien kunnen de rambam genieten. Al meer dan dertig jaar staat Mia voor dag en dauw op en gaat ze met de kippen op stok. Vandaag wordt ze vijftig, hoog tijd haar leven een nieuwe wending te geven. De kansen een goede man te krijgen zijn bijna verkeken. Een ziekelijke moeder en een vader die zoop, waren genoeg om een vrijer op de loop te krijgen, toch heeft ze het helemaal uitgedokterd. Zo slecht ziet ze er ten slotte niet uit. Ze legt haar handen onder haar borsten. De uiers van de koeien zijn er niets bij en een man houdt toch van een beetje stevig vlees, niet dan? Haar vader zei altijd, dat ze dijen zoals een Belgisch trekpaard heeft. Niks mis mee. Haar buurmeisje had het grondig uitgelegd en zelfs een account voor haar aangemaakt op Facebook. Nu hoeft ze zich alleen maar bij Tinder aan te melden, daar liggen de mannen blijkbaar voor het oprapen. Ze is niet achterlijk, niet dan? Mia pakt haar smartphone, knoopt haar nachthemd ietsjes los, lacht in de camera en maakt een foto. Tien foto’s verder is ze tevreden, haar boezem en het onderste deel van haar gezicht staan erop. Het gaat uiteindelijk om de verpakking, had ze haar vader altijd horen zeggen. De kop deed er niet toe. Owja, het adres nog even vermelden, anders schiet ze er nog niks mee op. Ze dommelt tevreden in. Gestommel maakt haar wakker en de slaapkamerdeur vliegt open. Ouwe buurman Gijs staat breed te grijnzen. Kale Jopie, van een boerderij verder, gluurt verlekkerd langs hem heen. Gekke Berend staat te springen in de gang. Mia begint keihard te gillen.