Oma Belinda ‘Blinde blote bezems breken zelden buitenbeentje botje!’ zei mijn oma van vaderskant vaak. Ze sprak de woorden bezwerend uit en lachte er uitbundig bij. Ook zwaaide ze tijdens het uitspreken vaak met een enorme pollepel, maar die had ze natuurlijk niet altijd bij de hand. De geheimzinnige woorden bezigde ze vaak als ze vrolijk was, op Koninginnedag bijvoorbeeld. Op die dag zat ze naast de voordeur op een stoel, keek naar de optocht en deed ondeugende dingen. Wierp een bananenschil voor de voeten van de passerende burgemeester, waardoor deze uitgleed en gemeen zijn knie verdraaide. Of mijn oma tackelde een majorette, waarna het meisje met bebloede knieën de optocht moest vervolgen, wat ik zielig vond. Mijn oma had echter de grootste lol en bleef de hele dag de zeven magische woorden herhalen. Als kind vroeg ik vaak: ‘Oma Belinda, wat betekent die malle zin toch?’ ‘Beste Bobby,’ antwoordde ze dan, ‘het is een geheime spreuk, de betekenis mag ik niet verklappen.’ Ze gaf mij dan ook altijd een klapje met de pollepel op mijn hoofd, als ze die tenminste bij de hand had natuurlijk. Op een dag was mijn oma plotseling verdwenen. Ik doorzocht haar huis minutieus op zoek naar de betekenis van de spreuk. Onder een luik in de vloer van de slaapkamer vond ik een dik, zwart boek. Met bonzend hart sloeg ik het open, twee zilvervisjes holden het boek uit. Het was het dagboek van mijn oma. Ik begon te lezen. Uren later las ik dat ze op zaterdag 9 maart 1957 had geschreven: ‘Vandaag leerde buurvrouw Betsy mij een interessante spreuk. Blinde blote bezems breken zelden buitenbeentje botje, het betekent zoveel als…’ Op de plek waar ik de oplossing dacht te vinden van het grote raadsel hadden die twee rotbeesten verdomme het papier weggevreten!