#125 Heel belangrijk

In het raam niets meer dan een reflectie. Dat ik naar het raam staar en niet praat met mijn familie zegt al genoeg. Het is dan wel mijn moeder die jarig is, maar de dag die achter de rug is sluit ik het liefst zo snel mogelijk af. Het enorme geldbedrag dat ik vandaag ben verloren blijft door mijn hoofd spoken, dat etentje komt er ook nog eens bij. Erover praten kan ik niet, zij mogen er niets van weten. ‘Pardon?’ In de reflectie zie ik iemand achter me staan. Ik zucht en draai me om. ‘Ja?’ zeg ik met pijn in mijn kaken. ‘Sorry dat ik u stoor, maar ik moet iets heel belangrijks vragen.’ Hij houdt zijn handen in elkaar gevouwen voor zijn borst, nog net geen pruillip. Ik sla mijn ogen neer en zucht nog eens diep. ‘Het spijt me, ik ben aan het eten.’ Ik grijp naar mijn vork en neem een hap. Als ik weer opkijk zie ik de hele tafel verontwaardigd naar me kijken. ‘Wat?’ Mijn moeder is de eerste die spreekt. ‘Help die jongeman toch eens, hij vraagt het toch normaal?’ ‘We zijn aan het eten.’ ‘Doe normaal, hij zegt dat het belangrijk is.’ ‘Eten is ook heel belangrijk, als je niet eet ga je dood.’ ‘Albert!’ ‘Wat?’ ‘Gedraag je, wat is er aan de hand?’ ‘Niets, ik heb gewoon enorme trek.’ ‘Kletspraat, draai je om en help die man.’ ‘Het is echt belangrijk,’ hoor ik achter me in een hoge, trillerige stem. Ik snij een stuk van mijn biefstuk, bijna het bord in tweeën. ‘Dit doe je nou echt altijd, Albert. Ongelooflijk.’ ‘Ik doe dit altijd? Ik kan me het niet herinneren. Toch fijn om te weten hoe er over me wordt gedacht.’ ‘Praat eens normaal. Help die jongen, nu.’ Ik draai me om, recht mijn rug en kijk hem triomfantelijk aan. ‘Kan ik u misschien ergens mee helpen, mijnheer?’ Achter me hoor ik een zuchtende tafel, nu glimlach ik oprecht. De man buigt zich een stukje voorover en kijkt op de tafel. ‘Mag ik misschien de zout?’