Gefrustreerd pakte hij zijn fiets, stak de weg over zonder te kijken en fietste via het verharde pad langs het Eemmeer de dijk op. Om zijn woede te kanaliseren trapte hij wild op de pedalen. Een actieradius van nul tot vijftien kilometer per uur, leek in een keer gehaald. Binnen enkele minuten voelde hij zijn benen verzuren, waardoor zijn woede, vooral gericht op de ander, alleen maar toenam. Het zweet brak hem uit. De pijn in zijn benen die hij eerst wilde trotseren, braken zijn tempo totdat hij zich hijgend naast zijn fiets in het gras liet vallen. ‘Je denkt niet aan je toekomst jongen.’ ‘Hoe dan, dé toekomst zegt mij niets.’ Kijk dan naar mij…, met niks, we hadden niks.’ ‘O, ja beginnen we daar weer mee’, was zijn antwoord dat hij beter niet had kunnen geven. ‘Laat mij je een ding vertellen, wat ik heb opgebouwd, dat betekent nog niet voor jou, dat jij achterover kunt leunen, onthoud dat goed!’ Zonder dat hij nog een kans kreeg iets te zeggen of uit te leggen, sloeg zijn vader de kamerdeur achter zich dicht. Zijn conclusie dat alle ellende eigenlijk veroorzaakt was door de ouderavond op school, begon te wankelen. De pijn breidde zich uit van zijn benen naar zijn hele lichaam en zijn woede, al eerder omgezet in zelfmedelijden maakte plaats voor zelfkennis. Hoe langer hij daar in het gras zat hoe meer hij de woorden van zijn vader begreep en in ging zien dat hij niet goed bezig was geweest. Met Wash en Shine en een velgenborstel uit de garage gepakt, schrobde hij het muurtje van de schuur. Na een half uur borstelen, bleef de tekst LEIPE SHIT OUWE, nog duidelijk zichtbaar ondanks de slijtageplekken. Hij pakte zijn spuitbus en spoot er SORRY onder.