# 121 - Mees

Het kwijldraadje dat daar altijd maar hing, in zijn mondhoek, fascineerde Mees. Het gaf lichtjes weg in de zomer en in de winter hing het er een beetje stijfjes bij, verdwaald in zijn baard. De man van het kwijldraadje woonde naast hem en door de dunne muren heen, hoorde hij hem hijgen en soms ook wel, ja, een beetje schreeuwen. Mees was een sleuteljongen met een smartphone. Zijn papa en mama deden drukdruk op kantoren met veel glas en stoelen waar je in wegzonk. Hij had wel eens aan mama gevraagd of zij niet voor een broertje kon zorgen en toen had zij gezegd: ‘Misschien eentje uit Afrika, dan kan iedereen zien dat wij deugen.’ Het laatste woord had hij niet begrepen. Zij had er wel eventjes over gepraat met papa en gezegd dat een donker kindje, met van die grote glanzende ogen, wel goed zou kleuren op de rode bank. Mees was best wel blij met de buurman. Hij zette thee als hij uit school kwam en gaf er likkaakjes bij. Dan vergiste die zich wel eens en nam zijn afgelikte kaakje. Op een dag had hij pompoensoep gemaakt met balletjes. Het smaakte anders dan de hotdogs die hij van mama in de magnetron moest doen. Buurman had toen verteld over Halloween, dat kinderen zich verkleden, langs huizen gaan en snoep krijgen. ‘Maar, ik heb geen verkleedpak en mama heeft vast geen tijd er een te kopen.’ ‘Ik kan er wel een voor je naaien,’ zei de man met het kwijldraadje. Op Halloween, voordat het donker werd, kwam Mees zijn pak halen. ‘Het is roze, ik ben toch geen meisje.’ ‘Lief jongetje, ik maak een peerdrups van je. Op peerdrupsen kun je zuigen.’ ‘En er zitten gaten in, kijk nou, een hier van voren, en een van achteren.’