# 121 31 oktober 2016

Hij is dood. Iets langer dan drie weken, maar ze weet het. Ze probeert koffie te zetten, maar haar blik valt op een envelop. Ze haalt de brief eruit en leest en leest, en vraagt me dan waar het over gaat. Ik zeg dat het niet belangrijk is. Ze knikt en opent een keukenlade om de envelop weg te leggen. Ze pakt een pillendoosje uit de lade, knijpt haar ogen samen en leest het etiket. Ze vraagt me voor wie dat is. 'Niet voor jou,' zeg ik. 'Jij bent gezond.' Ze lacht me dankbaar toe. De wasmachine stopt met centrifugeren. Ze draait zich om, bukt en staart naar de was die even roerloos ligt. Haar handen bewegen naar een knop. 'Niet doen,' zeg ik. 'Hij is nog niet klaar.' Ze richt zich op. 'Ik ben ook nog niet klaar,' zegt ze. 'Ik ga niet. Ik moet hier nog zoveel poetsen.' Ze kijkt door het keukenraam naar de lucht; helderblauw. 'Het wordt een mooie dag.' Haar ogen lichten even op. 'Ja, net zo mooi als gisteren.' Nooit sneed een leugen zo door mijn ziel. Drie uur later, twaalf kilometer verder, zwaai ik terug als ze stralend in de deuropening staat van kamer 103, met haar rug naar haar meest dierbare spullen, en een TV. Een jongetje, aan de hand van zijn vader, dat nog niet weet dat liefde kan voelen als verraad, zie ik peinzen over de tranen op de wangen van een grote man. 'Antieke kersenhouten kast', noteer ik onder het kopje woonkamer. De voordeurbel klinkt ongenadig hard. 'Trick or treat,' schalt het even later uitdagend uit drie meisjesmonden. 'Wacht even,' zeg ik. Ik haal Engelse drop uit pannen, Werthers originals uit een botervloot, rollen Mentos uit de bestekbak, lollies uit de koelkast, en stop ze in een zak. 'Goh. Dank u wel, mijnheer.' Ze huppelen vrolijk weg. 'Klassenfoto kostschool in zilveren lijst.'