#121 Een bijzondere middag

‘Hallo meisje,’ hoorde Marja een mannenstem achter zich zeggen. Ze draaide zich om en zag een man in donkere kleren naderen. Onbevreesd bleef ze staan. ‘Mag jij van je ouders alleen in het bos wandelen?’ ‘Nee.’ Waarom doe je het dan?’ ‘Omdat ik het leuk vind om in het bos te dwalen.’ ‘Hoe oud ben je?’ ‘Twaalf.’ ‘Je weet toch wel dat het gevaarlijk in het bos is?’ ‘Waarom? Alle dieren kennen me al jaren en doen me niks.’ ‘Nog geen wolf tegengekomen?’ Marja deed haar handen in de zij en keek hem uitdagend aan. ‘Heel vaak. Ze komen zelfs naar me toe om gestreeld te worden.’ ‘Het lijkt me ook heel leuk om door een mooi meisje gestreeld te worden.’ ‘Mannen met mooie praatjes deugen niet, zegt mijn moeder altijd.’ ‘Het is Halloween, hè?’ ‘En? Daar doen we niet aan.’ ‘Waarom niet?’ ‘We willen geen feestjes uit Amerika overnemen, omdat de Amerikanen proberen om ons Sinterklaasfeest te verpesten.’ ‘Vind je het goed als ik een stukje met je meeloop?’ Marja haalde haar schouders op. ‘Het is wel op eigen risico.’ De man lachte. ‘Zullen we dit pad ingaan?’ Vanwege de kou stak Marja haar handen in haar jaszakken. ‘Mij best.’ ‘Weet je wat dat voor een struik is?’ wees hij. Voordat ze antwoord kon geven, lag ze op de grond. Zo gauw ze van de schrik was bekomen, begon ze te schreeuwen. ‘Bek dicht, meid, anders…’ Voordat hij zijn zin kon afmaken, werd hij door drie wolven aangevallen. ‘Bedankt vrienden,’ zei Marja, terwijl ze de wolven een vriendschappelijk tikje op hun kop gaf. De man was niet het eerste slachtoffer van de wolven. Opgewekt liep Marja naar huis. Het was nog niet helemaal donker en ze was dus op tijd om Halloween te vieren.