#119- We

#119 'je kunt niet meer weg 's morgens vroeg te bedenken dat je niet meer weg kan gaan' Uit verzamelde gedichten, Armando (1999) We Vanmorgen ben ik samen met haar weggegaan, zij heeft een auto en ik een fiets waar mijn koffer niet op past. Toen ik mijn huissleutel niet kon vinden had zij die in haar hand. 'Ben je boos,' vroeg ik toen ze naar de auto liep. Ze antwoordde niet. 'Huil je nou,' vroeg ik ook nog toen ik een traan zag rollen maar ze zei helemaal niets; ze startte de motor en reed weg, ik begreep niet goed waar naar toe maar omdat ze mijn vriendin was, vertrouwde ik haar blindelings. Ze had laatst gezegd dat ik raaskalde, wartaal uitsloeg en van alles vergat maar daar was ik het niet mee eens. Ik geef toe dat ik mijzelf de laatste tijd ook niet meer herken, in de spiegel kijk ik soms naar een vreemde, mijn ogen kijken mij niet meer aan en ook lijkt mijn huis telkens verhuisd te zijn. Verder vind ik het wel gaan met mij. Iedereen heeft weleens wat, toch? We zijn bij een afgrijselijk gebouw gestopt en binnen stonk het naar te lang gestoofde sudderlappen. Met een vrouw moest ik praten en mijn vriendin zat met die koffer naast mij. Ik moest naar plaatjes kijken met infantiele afbeeldingen en dat mens sprak mij aan met we. 'Kunnen we nog terugtellen,' vroeg ze, 'van tien naar een.' Ik keek mijn vriendin aan. 'Zullen we,' zei ik maar dat was niet de bedoeling, had die vrouw gezegd. Het was een achenebbisj kamertje waar ik later terecht kwam en mijn vriendin was plotseling verdwenen. 'We gaan hier vannacht slapen,' zei dat 'we'mens om zeven uur 's avonds tegen mij en ik had nog in dat troosteloze kamertje naar een ander gezocht want 'we' wilden nog niet slapen. 'We' wilden graag naar huis maar toen ik dat zei knalde ze de deur al dicht. De volgende morgen hoorde ik iemand de sleutel omdraaien van mijn deur en zag ik een vrouw in een witte jas lopen. Ik had mijn koffer al klaar staan. 'Ik ga naar huis,' riep ik maar ze luisterde niet. Niemand luisterde de laatste tijd meer naar mij, en daarom ging ik maar weer met mijzelf praten.