Help! Ik schrijf een boek

Anderhalf jaar geleden is het alweer dat ik de stoute schoenen aantrok en me op het laatste nippertje inschreef voor een de opleiding ‘Familieverhalen en biografieën’ aan de Schrijversacademie. Ik wilde het schrijven van portretten, wat ik altijd terloops had gedaan, tot hoofdzaak van mijn bestaan gaan maken! De schrijfopleiding moest mij helpen aan een papiertje, zodat ik nu officieel ‘erkend’ schrijver van familieverhalen, biografieën en portretten kon worden. Het papiertje heb ik inmiddels op zak, maar behalve deze felbegeerde erkenning heeft het me nog veel meer opgeleverd: een aantal spontane verhalen en artikelen, natuurlijk nóg meer portretten van geweldige mensen, maar boven dat alles het megalomane plan om een boek te schrijven.

Het begon allemaal met die verdomde opleiding. Ik moest een ‘meesterstuk’ produceren. Nog voordat ik aan mijn specialisatie begon vatte ik het plan op om mijn ouders te gaan interviewen. Ze zijn al aardig op leeftijd, hebben als kind de oorlog meegemaakt en ze komen beiden uit kleurrijke families. Daar moesten mooie verhalen in zitten, dacht ik. En ik had (nu of nooit!) een goede aanleiding om te vragen wat ik altijd al had willen vragen. Ik schafte een dictafoon aan, kocht voor beide ouders een stijlvol schriftje voor eigen aantekeningen en trok naar mijn ouderlijk huis. Elke week op maandag interviewde ik hen over hun levensloop: de ene week mijn moeder, de andere week mijn vader. Na een half jaar was ik zo’n beetje uitgeïnterviewd en rijpten er verschillende verhalen in mijn hoofd. Verhalen over stoere overgrootmoeders, een biografie, een roman met een opa, anekdotes over een verre tante, maar uiteindelijk toch een verhaal met mijn moeder in de hoofdrol. Voordat ik het doorhad werkte ik aan een boek over haar oorlogsherinneringen en wat die met haar gedaan hebben. Het was ook eigenlijk precies wat zij wilde: haar verhaal vertellen, zó dat het boeiend genoeg zou zijn voor haar kleinkinderen.

Inmiddels werk ik dus aan een boek. Het staat al aardig in de steigers, heeft al bijna vier afgeronde hoofdstukken, maar is er ook nog lang niet. Een heel goed boek moet het worden, met een boeiende hoofdpersoon, een historisch verantwoorde context en spannend tot het eind. Met jullie, schrijvers in spe of reeds gearriveerd, wil ik in mijn volgende blogs wel delen hoe het me vergaat met dit boek. Doodeng natuurlijk, want als het niet afkomt, ga ik af als een gieter. Kan iedereen lezen van die mislukte wannabe-schrijver. In mijn hoofd hoor ik jullie al lachen. Maar als het me wél lukt….. dan kan ik bij mijn tweede boek nog eens nalezen hoe ik ‘m dat geflikt heb.

Voline van Teeseling schrijft portretten, familieverhalen en corporate stories. Zij voltooide de opleiding ‘familieverhalen & biografieën’ aan de Schrijversacademie en werkt aan haar eerste boek. Voor meer informatie en blogs zie www.volinevanteeseling.nl.