Maar als we de brug opdraaien, ligt de hoeve erbij zoals ik hem al jaren ken. Uitzicht. Stilte. Varkenslucht. Het kroos lijkt alweer zo op gras dat het volgende halfverzopen schaap alleen een kwestie van tijd moet zijn. Die hier trouwens een stuk trager wegtikt dan thuis, dat scheelt weer voor het schaap.

Hoe precies wist ik niet, maar ik heb geprobeerd me erop voor te bereiden. Frank Boeijen en Clouseau had ik destijds opgenomen van de radio. Zoveel schoonheid heb ik nooit gezien. Daar gaat ze. Alsof ze gewoon verder leeft. Zelfs als het niet zo is. Zes jaar geleden, maar ik denk nog elke dag aan haar. Alles denderde door, maar het voelde als stroop in mijn hoofd.

Pap zet de auto uit en ik doe mijn walkman af. Als we de deuren dichtslaan, duikt er een kat een stal in. De hemel hangt hier laag boven de keukentafel, al is de sfeer luchtiger dan destijds, dan ik had verwacht ook. Mijn strenge ooms en tantes weten het blijkbaar ook niet zo goed. Was ik nog een kind geweest, dan was ik nu gewoon weer de grote lege hal ingerend.

Er wordt besloten dat ik opa niet mag zien, omdat hij bang is en onrustig. Ik ben hier ook de enige van de neefjes en nichtjes, zelfs die van hiertegenover zijn er niet. Ik ga maar bij het raam zitten en neem alles in me op. Daarvoor hadden ze me tenslotte meegenomen. Dat ook dit het leven is.