#115: Bewegen.

Bertie is natuurlijk maar één schaap, maar wie weet waar dat soort verantwoordelijkheid toe kan leiden. Daar moet ik niets van hebben. Hier zijn is één, verantwoording dragen dat gaat me te ver. Straks moet ik gaan bewegen, moet er niet aan denken. Wordt al ziek bij de gedachte alleen. Die kleine vrolijkerd probeert me op te beuren. Ik heb haar wel in de smiezerd. Ze probeert me te verleiden en spant me zo voor haar karretje. Nee, daar trapt deze meneer mooi niet in. Als ik nu geen ‘gingerale’ neem, ga ik er vast naar over dromen vannacht. Dat moet ik toch echt zien te voorkomen. Jakkes, zo uit mijn stoel hier, kan ik net niet bij de koelkast. Zou ik dan toch moeten opstaan? Ik dacht het toch even niet! Daar komt iemand aan. Als ik het niet dacht, het is de kleine meid van de kippetjes. Of althans wat daar voor door gaat, die rare pluimstaartige zwarte beestjes. Ze kweekt ze voor de keuring. Ik kan je zowel zeggen, dat je met dat soort beesten echt geen prijs gaat winnen! “He Sara, wil je me even helpen?” vraag ik aan de kleine meid. Sara kijkt me met haar donkere ogen aan: “Als jij me dan straks even met mijn kippenhok wil helpen, tuurlijk.” O jee, een echte vrouw, voor wat hoort wat, of ik dat op kan brengen? Ik knik ja en vraag of ze mij een ‘gingerale’ aan wil geven uit de koelkast. “Jij weet heel goed Seth dat je niet mag drinken, dat geef ik je niet, een glas limonade schenk ik voor je in.” Ongelofelijk die kleine van acht jaar oud, leest mij de les en ik moet me daaraan houden? Ik dacht het niet dus! Dan toch maar zelf overeind komen! Uit: "Het kippencollectief "van Susan Juby