Het is een klein vrouwtje van rond de zestig. Dagelijks loopt ze enkele keren langs mijn huis. Als ze mij ziet, zwaait ze vriendelijk zonder wat te zeggen. Zo ging dat al vijf jaar, vanaf het moment dat ik hier ben gaan wonen. Ik noem haar tegenwoordig het Spanielvrouwtje, omdat ze altijd haar hondjes, twee Cocker Spaniels, uitlaat. Als ik probeerde een praatje met haar te maken, kwam er nooit reactie. Zeker een beetje seniel, dacht ik dan. Kennelijk een zielig eenzaam vrouwtje dat thuis in armoede en wanorde leeft. Deze vrouw had hulp nodig. Op een zekere dag, het had gesneeuwd, hoorde ik buiten een bonk. Ik zag twee hondjes wegrennen. Daarna ontdekte ik op de stoep het Spanielvrouwtje liggen. Toen ik bij haar kwam, keek ze mij met een van pijn vertrokken gezicht aan, maar zei ook nu niets. Ineens begreep ik het. Ze kon niet praten en even later ontdekte ik dat ze ook doof was. Met gebaren nodigde ik haar uit binnen wat te komen drinken. Daar zaten we dan. Het was een lastig mimegesprek, maar toch ook wel genoeglijk, want ze gaf me een rustgevend gevoel. Toen de honden terugkwamen, was het grootste leed geleden en met een briefje stelde ik voor haar naar huis te brengen. In haar flat aangekomen, viel ik om van verbazing. Geen armoede, geen wanorde, geen eenzaamheid. Overal zag ik prachtige schilderijen staan en hangen. Ze was dus kunstenares. Zoveel moois had ik hier niet verwacht. Ze pakte een mooi natuurschilderstuk en overhandigde het mij met een vriendelijk gebaar, duidelijk als dank bedoeld. Vanaf dat moment hangt er een fraai kunstwerk boven mijn zitbank en nodig ik het Spanielvrouwtje nu en dan uit om binnen een kopje koffie te drinken. En gek genoeg hebben we dan gezellige gebarendiscussies.