#114 - Nieuwsgierigheid kan de gezondheid schaden

"Free's nieuwsgierigheid bevalt me niet.” In het open trapgedeelte klonken de woorden dreigend. Victors stem. Ze stond stil, enkele dossiers onder haar arm, haar andere hand op de metalen trapleuning die plots ijzig aanvoelde. Waarover ging dit? Tegen wie praatte hij? Een intense stilte volgde. Ze aarzelde, hoorde hem toen opnieuw. “Jij bent er gerust in, mijn buikgevoel zegt anders. Free heeft geen vermoeden van wat haar te wachten staat, ze verschijnt altijd te pas en te onpas.” Ze besefte dat haar collega aan het telefoneren was. Hij klonk ernstiger dan ze gewoon was. Andere momenten was hij charmant. Plagerig. Knap. Haar wangen werden warm. “Dossier De Decker? Dat heb ik op haar bureau zien liggen. … Wát zeg je? Niet door haar laten behandelen?... Ze lijkt sloom, maar is het niet.” Zijn warme lach verdween bij de volgende woorden van zijn gesprekspartner. “Koud maken, ja, zo snel mogelijk.” Hij snoof ongeduldig. Haar hand ging naar haar mond. Hier zou Victor haar niets aandoen. Ze kon haar werkdag beëindigen. Maar wat als ze deze avond vertrok? “Deze namiddag, geen probleem.” Niets beëindigen. Ze moest nú weg. Trillend nam ze de stapel in beide handen, bovenop lag het betreffende dossier. Er was geen tijd om na te denken. In het huis van haar ouders kon ze rustig worden. Het bloed bruiste in haar lichaam. Ze draaide zich om, en snelde de trap terug op. Haar zenuwen wonnen het, mapjes vlogen uit haar handen en fladderden enkele trappen naar beneden. Een gilletje ontsnapte haar. “What the…,” stappen kwamen haar richting uit en toen ze opkeek stak zijn hand in de binnenzak van zijn vest. Wilde Victor haar hier… Ze slikte, en deinsde achteruit. De trede achter haar stond in de weg en ze vloog met haar achterwerk tegen de trappen aan. “Free, heb je weer staan luistervinken?” Hij trok haar met één hand overeind, haar vingers zochten houvast op zijn hemd. Zijn borstkas spande zich. “Ik kan het je evengoed vertellen,” zijn ogen lichtten op, “het is vandaag drie jaar dat je bij ons werkt.” Ze trok haar ogen open dat hij dat wist. “De baas komt even langs en ik moet de wijn nog koud…” Ze hapte naar adem en zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ”En voor vanavond heb ik een tafeltje bemachtigd in je favoriete eettentje." De gloed in zijn ogen zag er veelbelovend uit.