#112 Mama (van Norman Bates)

Mama. Jij was boos. Altijd. Jij was kwaad. Pijn woont altijd in mij. Van jou.. Door jou, mama. Pijn. Waarom? Zij? Zij lijkt op jou, mama. Zij strooit ook angst. In mijn hart. In mijn wond; dat hologig ravijn. Al is nacht dat mij omringt. Mijn oor is doof voor al dat zingt. Ik dicht in pijn. Altijd was ik fout. Ik was Satans zoon. Jouw karwats was mijn kompas, mijn horizon. Dat jij ooit van papa 's fruit at, was mijn schuld, als vrucht. Ik was zondaar, nooit jij. Ik was jouw val. Jouw kalf van goud. Jij bad tot God. Zijn antwoord was jouw karwats. Waanzin. Zij lijkt op jou, mama. Haar lach, haar traan. haar buik, haar borst, haar kont.. Haar kut vast ook. Waanzin warmt zich in vaag vuur. Brandt dan, voor altijd. Ik zin op wraak, mama. Als blind zaad van jouw plant. Mijn bijl, mijn zaag, mijn karwats. Mijn wond. Ik lijk op Satans zoon, mama. Ik lijk in niks op jou. Jij lijk. Zij lijkt op jou. Zij vraagt ook om mijn wraak. Zij snakt, zoals jij ooit, naar fruit. Zij ruikt ook, naar dood, Rot. Nu al. Ik bid tot God, mama. Zoals jij. Ik jaag op zondaars, zoals zij, zoals jij. God houdt van mij. Dank, mama. Dag mama, Norman