Geheimen van hp verbogen houden in ik-vorm

Hitch, Je kunt er inderdaad voor kiezen om die 'onvermijdelijke' gedachten niet te vermelden. Jij, de schrijver, bepaalt welke informatie de lezer rechtstreeks krijgt - en welke informatie valt af te leiden uit overige omstandigheden en handelingen. Het laatste heeft als lezer en schrijver mijn voorkeur.

Mijn hoofdpersonage heeft in het begin van het boek een fikse ruzie met haar echtgenoot. Het is dan ook logisch dat ze in deze situatie terugdenkt aan haar minnaar, en - aangezien ik in de eerste persoonsvorm schrijf - dat deze gedachte moeten beschreven worden.

Dit is in het echte leven vast zo. Maar hoewel het er vanaf hangt welke rol een geheim in het verhaal speelt, kun je het niet meteen bij het begin al weggeven aan je lezer.

Kan ik nu als auteur er voor kiezen om deze onvermijdelijke gedachten gewoonweg niet te vermelden, of zal ik hier door de lezer voor worden afgestraft?

Je zult er wat omheen moeten creëren. Afleidingsmanoeuvres. Uitvluchten. Enkel het gedrag beschrijven of gevoelens, maar geen gedachtes of herinneringen; die zijn in dit stadium te concreet en toveren het konijn al uit de hoed nog voor er een rood glimmend zakdoekje in gefrommeld is. En wat moet je dan met de rest van het verhaal?

Mee eens. Als je de ruzie hevig genoeg beschrijft, zal geen mens zich afvragen waar ze verder nog aan denkt. Als ik ruzie maak, denk ik eigenlijk ook alleen maar aan de ruzie en/of aan hoe ik zo snel mogelijk uit de situatie kom.

Misschien toch overwegen om het in een zij-perspectief te schrijven om zo makkelijker te kunnen doseren wat je wel en niet laat zien aan de lezer?

Als je het verhaal in de verleden tijd schrijft kun je - denk ik - net voordeel putten uit een geheim dat de hp in ik-vorm in het begin nog niet onthult. Voorwaarde is - denk ik - dat de ik-persoon dan echt als een verteller optreedt. Hij/zij kan dan verwijzen naar het geheim, zonder het te benoemen. Ook in de ruzie die je noemt. Bijvoorbeeld: Ik moest me inhouden om hem niet toe te schreeuwen wat er werkelijk speelde; waarom ik me binnen deze vier muren troosteloos voelde. Steeds ongelukkiger. En dat dat ook te maken had met de tegenstellingen. Die tegenstellingen kunnen zien op de tegenstellingen tussen de hp en haar partner, maar ook op de tegenstellingen tussen de partner en de minnaar van de hp. Er is volgens mij niets mis mee om met dit soort verkapte hints de lezer langzaam naar het geheim te leiden, en de onthulling daarvan.