#107: Goed gekleed voor een strandgevecht.

Hallo lezers en lezerinnekes, daar ben ik weer! Gisteren verhaalde ik over mijn trip naar het Christusbeeld, een wanhopige, mislukte poging om mijn gemoedstoestand te verbeteren na mijn nederlaag tegen De Rus. Vandaag zal ik jullie vertellen hoe ik uit die inktzwarte put ben gekropen. Ik heb namelijk een expert in het Braziliaanse Jiujitsu verslagen! Het begon eerder vandaag. Ik wandelde doelloos door Rio de Janeiro, plezierloos de Couleur Locale opsnuivend. Terwijl ik op een bankje zat, zag ik op het strand aan de overkant een meute toeschouwers bij elkaar komen. Geschreeuw, Portugees gevloek, het gesmak van vlees tegen vlees. Een gevecht! Het werd gefilmd met smartphones. Ik wurmde me door de brallende mensenmassa heen, en zag waar alles om draaide: een titanenstrijd tussen twee Jiujitsu meesters: Claudionor Santos en Mauricio Silva, rijkeluiskinderen in strakke zwemslips van Björn Borg. Hun gespierde lichamen rolden door het zand in een menselijk schaakspel. Houdgreep na houdgreep kwam voorbij, waar de mooiste ontsnappingen op volgden. Het enige dat deze bewegende poëzie bezoedelde, waren de kopstoten en stiekeme knietjes in het kruis die werden gehanteerd om een strategisch voordeel te bewerkstelligen. Ondertussen kwam het publiek dichterbij. Ze vormden een cirkel om de meesters. De individuele supporters wisselden steeds grovere beledigingen uit. Vele moeders en zussen moesten het daarbij ontgelden. Silva, die de dominante mount positie had aangenomen en bovenop Santos zat, wist maar net een baksteen te ontwijken die naar zijn hoofd werd geworpen. Iemand gooide een handvol zand in zijn ogen, en Santos maakte gebruik van die afleiding om uit de mount te ontsnappen. In een vloeiende beweging wikkelde hij zijn benen om Silva heen en stopte hij hem in een Mata leã, hoewel ik als Olympisch Judoka uiteraard de benaming Hadaka-jime prefereer. Silva was te trots om af te tikken, en verloor het bewustzijn. En hier, oh innig gewaardeerde lezers, begon het. Santos hield de verwurging namelijk nog even vast, alsof hij Silva een lesje wilde leren. Ik voelde een knoop in mijn maag. De Tsuri Komi Goshi van De Rus, zijn Kata-Ha-Jime, het moment waarop ik in de kleedkamer compleet instortte, het potje slaappillen in de hotelkamer… het leidde allemaal naar dit ene moment toe… “Hey, filho da puta!” riep ik. Santos, die met één voet op Silva’s nek stond, keek geïrriteerd mijn richting uit. Ik stormde op hem af, en verscheurde mijn shirt met beide handen, alsof ik Hulk Hogan was…