# 107 Pleidooi voor adequate verslaglegging - Valentijn van der Heupwende

'Je lag er snel uit.' Ik neem aan dat u het Tom eergisteren heeft horen zeggen. Mocht u niet naar de live-uitzending hebben gekeken; 'Jaren training, alles opofferen, en dan dit. Hoe voelt dat?' luidde zijn vervolgvraag. Ik had graag antwoord gegeven, maar op dat moment; kort na het drama, stond ik met mijn mond vol tanden. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik miste er zes; voortanden. Als de cameraman iets attenter was geweest, had u, de kijker, ze op het asfalt kunnen zien liggen. Ik hield mijn kaken stijf op elkaar vanwege het esthetische, en niet, zoals ik nu in menig ochtendblad lees, omdat ik als gedoodverfde favoriet de teleurstelling niet kon verwerken. Strakke, zij het bebloede, lippen verkoos ik boven het beantwoorden van zijn vraag en daarmee het tonen van een gapend gat. Bovendien twijfelde ik op dat moment of ik nog wel op de juiste wijze kon articuleren. Daar esthetiek en precisie in mijn sport - waarvan ik mij nog steeds als boegbeeld beschouw - hoog in het vaandel staan, deed ik er het zwijgen toe. De kritiek, hoon en aantijgingen van de media neem ik voor lief. Met opgeheven, maar gehavend hoofd. Wel wil ik hier een lans breken voor het aanstellen van sportverslaggevers en commentatoren met meer invoelingsvermogen; voor verslaggevers die zelf hun wortels hebben in de tak van sport die zij verslaan. Het stoort mij buitengemeen dat bij het voetbal wel wordt gevraagd naar de mening van gelauwerde voormalig internationals, dat gewezen judoka's de verrichtingen van hun navolgers kundig belichten, maar - om maar een voorbeeld te noemen - de verrichtingen van boogschutters het moeten doen met een beschouwing van een gewezen waterpolocoach. Dat lijkt mij niet juist. Waar devotie, investering in tijd en het veronachtzamen van een maatschappelijke carrière in steeds meer sporten bon ton - en vereist - zijn, mag ook meer verwacht worden van de verslaggeving over de diverse disciplines. Ik ben dan ook de overtuiging toegedaan dat indien Tom zelf ooit het snelwandelen zou hebben beoefend, zijn commentaar en vraagstelling meer in overeenstemming zouden zijn geweest met de geest van mijn sport. In dat geval zou hij begrepen hebben dat een snelwandelaar geconcentreerd is op zijn verfijnde tred, en niet op de weg die hij bewandelt, laat staan op een verdwaalde Braziliaanse bananenschil - vlak na de start - die de organisatie over het hoofd heeft gezien.