#105 Solstitium

Klaartje sloeg de lakens terug, kwam haar bed uit en ging bij het open raam staan. Voor de Highlands was het een ongewoon drukkende nacht. Muggen plakten met trillende vleugeltjes tegen de hor. Het vreugdevuur bij het meertje - Loch - verbeterde ze zichzelf, weerkaatste in het zwarte water. Tromgeroffel en gezang dreven haar kant op. Iets liet haar naar het kleine kerkhof gaan, dat tussen de afgebrokkelde stenen muren aan de rand van het landgoed lag. Ze kon de aantrekkingskracht ervan niet weerstaan. Over het grindpaadje balanceerde ze met opgetrokken tenen tussen de grafzerken door. De scheefgezakte kruisen leunden tegen elkaar als oude vergeten geesten. Onder de eik, die de rustplaats met zijn takken omhulde, ging ze op het bankje zitten en veegde wat gruis van haar voetzolen. De maan verschool zich achter traag passerende wolken. Boven de bergtoppen lichtte de hemel af en toe op. Gepaard met donker gerommel kwam er een windvlaag voorbij en begon het bladerdak te ruisen. Haar nekharen gingen overeind staan en met een ruk draaide ze zich om. ‘Clair…’ sprak Ian op een zangerige toon haar naam zoals altijd verkeerd uit. Hij kwam los uit de schaduw van de boom. Ze voelde zich bloot in haar nachthemd dat amper haar billen bedekte. Ian kwam dicht bij haar staan. ‘Er hang iets in de lucht, vind je niet?’ Met zijn duim streek hij langs haar hals naar beneden. In het kuiltje van zijn kin groeide een plukje haar. Het leek alsof ze buiten zichzelf stond en ook weer niet. ‘Je vrouw …’ hoorde ze zichzelf van ver weg fluisteren. ‘Het is midzomernacht, leannan, niemand kan de magie ervan weerstaan.’ Hij trok haar naar zich toe. Ze gaf hem een duw. ‘Ik anders wél.’ Het moest niet gekker worden.