# 103

Ik doe mijn best om je te horen, maar begrijpen doe ik het niet. De woorden die je spreekt, ken ik, maar de betekenis gaat verloren in de alsmaar vloeiende stroom van zinnen. Halve zinnen. Want als het plot lijkt te komen, begin je een nieuwe beschrijving. Je kiest een ander perspectief. Of legt een associatie. Ik denk dat je weet dat ik het niet meer kan verdragen, want met de dag wordt je spreken sneller. Gejaagder. Om de tijd te verkorten, is het niet? Maar het maakt je verhalen niet beter. Niet makkelijker om naar te luisteren. Ik probeerde je een signaal te geven, door weg te kijken. Maar toen werd je boos. Daarna probeerde ik mijn mening te geven, maar toen vond je me egoïstisch. En als ik plichtmatig knik, zeg je dat ik niet geïnteresseerd ben. En dat klopt. Niet meer.