#104 in de schaduw van een wolkenkrabber

En ik met jasje over de schouder en zo stoer en schuchter een duim achter de riem van mijn werkbroek wees naar mezelf ja jij mooie jongen wie anders? het jasje zweefde naar mijn andere schouder

Je bent een ster in beeldend schrijven. Deze scène is erg mooi. Girls just wanna have fun! Volgens mij was ze fan van Cindy Lauper of Madonna.

@janp, volgens mij illustreert deze tekst je. Ik herken je hang naar water, naar kades, naar schepen. Keien, kade, kanarie, hoe heerlijk klinkt dit. Ik kwam er (laat) achter dat je een boek schreef. Mijn felicitaties. Drie scheve schoorstenen lang naar Amerika vind ik een weemoedig pareltje.

ohhh ... ik word hier blij en verdrietig tegelijk van; dat het ooit zo was en nooit meer zo wordt keertje coca cola drinken :thumbsup: dat vragen ze tegenwoodig vast ook niet meer

Ik proef Rotterdam, ik ruik het zelfs. Omgeving, mens, details, je gebruikt het allemaal. Een impressie die binnenkomt, mij meevoert naar de coca cola tijd en meeneemt naar de toekomst door de drie scheve schoorstenen.

Iets jaren-tachtig-achtigs? Ik vind dit, nou ja, bijzonder charmant. Mooi, Jan P.

@Nyceway, Mili, schrijvenmaar, maddbrug en Annemieke, dank voor jullie mooie complimenten. (Beoogd tijdsbeeld is wederopbouw, jaren 50) @Mili ook bedankt voor je felicitatie.

Janp ik vind dit zo mooi. De details zo fijn gekozen: 'een stuiver in het zakje van je petticoat', de kanariegele pumps, het jasje, de riem, de coca cola, om er maar een paar te noemen, en dan de hele entourage en de nonchalante houdingen en bewegingen. Tot slot vaar ik nostalgisch mee op je laatste twee wonderschone regels. Je tekst is ongekend prachtig van sfeer. Chapeau!

Er is veel over dit prachtige gedicht gezegd; ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Ik heb het verschillende keren gelezen en steeds valt me weer een nieuw detail op. Een pareltje @JanP, zeker de slotzinnen vol weemoed.

elysevdr en Nel Goudiaan, bedankt voor de mooie reactie.

Een heel mooi beeld van een periode waar de tijd op de één of andere manier nog stil kon staan. :thumbsup:

Janp, ik heb het wel voor je gedichten. De kanariegele pumps, de petticoat, de gekleurde ballen van de rode automaat, de jongen houdt de duim achter de broeksriem van zijn werkbroek. Een uitstraling van jewelste. Scheve schoorstenen die ik wolkjes zie puffen. Je laat me proeven met gesloten ogen van een scheepsgeur en een coca cola... ik ben te laat geboren... en in het verkeerde land! ;)

JanP, Ik zie in jou een uitstekend waarnemer en je hebt de gave om die waarnemingen ook uitstekend in woorden vast te leggen. Hierdoor geef je de lezer de kans als het ware door jouw ogen (mee) te kijken. Ik heb dit gedicht, net als je boek, met veel plezier gelezen. Mijn complimenten.

@Willemina, dank je wel. @Marlie, Over te laat geboren zijn e.d. Het leuke van schrijven is dat je kan doen alsof. Dank voor je reactie. @Meta Boonstra, Ik maak graag gebruik van (oude) foto's, mogelijk dat daar die stilstand vandaan komt.

Prachtig in één woord, nostalgie! Gezien de reacties hierboven kan ik er niets moois meer aan toevoegen.

Je huppelde over de keien van de Hendrikkade je kanariegele pumps te groot maar ja – je moest gewichtloos de hoek om bij café Rijnvaart een stuiver in het zakje van je petticoat met twee vingers viste je gekleurde ballen vanachter het klepje van de rode automaat je bracht je gewicht over op één been: zeg, hoe vaak loop je me nog voorbij? En ik met jasje over de schouder en zo stoer en schuchter een duim achter de riem van mijn werkbroek wees naar mezelf ja jij mooie jongen wie anders? het jasje zweefde naar mijn andere schouder keertje een coca cola drinken? vroeg je het gedreun van heimachines rolde over de rivier echode ballen tegen tanden en aan de Wilhelminakade glinsterde een passagiersschip drie scheve schoorstenen lang naar Amerika

Hallo Jan, Ik las je gedicht een paar keer en werd er vrolijk van. Het is beeldend en luchtig van sfeer, met een melancholiek einde. Het gebruik van de kleuren werkt goed, het ondersteunt de vrolijkheid. Ik plaats het gedicht in Rotterdam, in de buurt van Hotel New York, waarvandaan de Holland Amerika Lijn vertrok. Een paar opmerkingen: ik zou het gedicht in drie strofen verdelen, waarmee de delen wat meer een eenheid vormen binnen het grotere geheel. Bij 'En ik...' verschuift de aandacht van het meisje naar de 'ik', dus een witregel ertussen zou dat accentueren. Een volgende witregel zou ik dan voor 'keertje' doen, dan wel met hoofdletter. Ik heb wat moeite met dat huppelen in te grote pumps. Huppelen is wel vrolijk, maar het lijkt me toch knap lastig zo. Ik zie haar eerder strompelen ;-) Kun je een geschikter woord bedenken, voor hoe zij zich voortbeweegt? Wees ook spaarzaam met toevoegingen als 'maar ja' en 'en zo'. Het zijn wat loze woordjes die de rest van de heldere taal ondermijnen. Ga vooral door met dichten! Groet van Wilma van den Akker / Mevrouw SchrijfTaal

@schrijfcoach, Een verdeling in strofen, ja dat is zeker het overdenken waard. Over die te grote pumps - ze moest ze hebben, ook waren ze niet in haar maat, zoals dat gaat in tijden van schaarste (het is jaren 50) vandaar het 'ja maar'. Het 'en zo' is enjambement naar : - en zo stoer en schuchter. Bedankt voor je uitgebreide reactie. @Mw.Marie, dank je wel.

Jan, kleurrijke schildering van een eerste ontmoeting van een paar tieners. Mooi detail dat ze haar gewicht overbrengt op één been vóór ze hem aanspreekt. Ook zij wou natuurlijk stoer overkomen. Ook sterkt hoe je de scene afsluit met heilawaai en een stoomboot op weg naar Amerika. Met plezier enkele malen gelezen. Is Rijnvaart veranderd in café Slow? (Om de plaats te bepalen)

Dos Wijnhof, Dank je. Café Rijnvaart is nog hetzelfde, Prins Hendrikkade 107. Cafe Slow zit op nr. 129 :)

Die gekleurde ballen uit de rode automaat: als ik me goed herinner stond er zo een tegenover onze school. Met een draaiknop voor een stuiver, en een voor een dubbeltje is het niet? Mooi verhaal met herkenbare details, voor de oudere jongere....

Anton Pater, Ja, idd twee draaiknoppen :) Dank voor je reactie