# 103

Zoals je praat, met je tanden in mijn mond… Je was verkeerd toen je de adem in mijn mond wilde snoeren. Je beet, met de intentie mijn tong jouw woorden te laten spreken. Slikken moest ik. Met je oren om mijn tong… Je ontkende het verhaal dat ik je toefluisterde. Je legde je oren te horen op mijn tong, maar begreep me niet. Mijn taal was niet de jouwe. Mijn woorden wilde je nooit kennen. Je gaf er je eigen betekenis aan. Verbrokkelde ze tot de waanzin die ons stuk maakte. De lakens kenden ons liefdeslied. Alleen kon ik niet meegaan in jouw levensdroom. Bitterheid overspoelde je, en je vertrok. Onze dromen zeilden hun eigen toekomst tegemoet. De leegte in mijn hart vulde zich met sussende woorden. ’s Nachts kusten mijn lakens de eenzaamheid weg. … zal geen pen ooit praten De inkt vloeide en bevroor mijn zinnen op papier. Mijn verhaal. Zonder ons.