# 102 Kleine meisjes worden groot

Leonid en zijn dochter lagen stil in de bosjes. ‘Ik denk niet dat ik het kan, vader.’ ‘Natuurlijk wel lieve schat, ik heb alle vertrouwen in je.’ Ze legde de SVD op haar schouder, kneep haar rechteroog dicht en loerde door het vizier. ‘Het belangrijkste is dat je je ademhaling onder controle houdt. Dat is negentig procent van al het werk.’ Medina ademde diep in, op dezelfde manier als ze weer eens misselijk was, via haar mond blies ze lucht rustig naar buiten. ‘Heb je je doelwit in het vizier?’ Ze stak haar duim omhoog. ‘Goed zo. Blijf rustig doorademen en doe zoals we geoefend hebben. Eén, twee, drie.’ ‘Eén, twee, drie.’ herhaalde ze. Medina voelde haar bloed door haar aderen pompen. Haar hartslag bonkte, angst of adrenaline, ze was zich nog niet bewust van welke emotie de overhand had. Haar vinger over de trekker, het doelwit in het vizier. Geen missers. Nog een keer diep ademhalen en… Eén, twee, drie. Boven hen hoorden ze een zwerm vogels wegfladderen. Enkele herten renden angstig voorbij. Medina bleef stil liggen, met het wapen strak in haar handen geklemd. Leonid pakte haar hand vast. ‘Ik ben trots op je.’ Ze kon het nog steeds niet bevatten. ‘Kom,’ hij hielp haar rechtop, ‘we moeten zeker zijn.’ Ze renden door het donkere bosgebied, langs oude bomen, het kraken van honderden takken onder hun voeten. Medina zag de zwarte Mercedes dichterbij komen. Leonid hield haar tegen. ‘Voorzichtig.’ fluisterde hij en liep rustig naar de verharde weg. Hij knikte en wenkte naar zijn dochter. Voor het eerst zag ze wat ze teweeg had gebracht. Eén lag met het hoofd op het stuur. Twee ineengezakt tegen de motorkap. Drie kroop als een slak over de weg, een spoor van bloed achter hem. Ze liepen naar hem toe en Leonid gebruikte zijn voet om hem op zijn rug te leggen. Hij was geraakt in de schouder en spuwde een reeks van scheldwoorden richting de vader en dochter. Leonid overhandigde Medina een handpistool. ‘Altijd je werk afmaken.’