#102 Appeltaart met slagroom

Lijsje was tien en dacht: Wat nu? Het bakken van appeltaarten is leuk, maar kan ik mijn leven daarmee vullen? Ze klopte de slagroom en keek naar haar pop die ze op de keukentafel tegen het kommetje wellende rozijnen had gezet. Los zitten wilde Bella-Bonita, want zo heette die pop nu eenmaal, maar niet lukken. Het beroerde van poppen is, dat ze hardleers zijn. Daarom, wist Lijsje zomaar ineens tijdens het slagroom kloppen, wilde ze kinderen. Minstens vijf, die stuk voor stuk het zitten en lopen zouden begrijpen en die appeltaart zouden leren bakken. En die dan op een dag, net zoals zij, zouden denken: Wat nu? En dan zou Lijsje oma worden. Waar het geld voor de appeltaart-ingrediënten in Godsnaam vandaan moest komen, daar dacht Lijsje gelukkig niet over na. Om over de kosten van de slagroom nog maar te zwijgen. Maar als je tien bent is dat zo zorgwekkend nog niet, en vanaf dat moment kon Lijsje alleen nog maar aan haar vijf baby's denken. Wat wel zorgwekkend is, is dat het hoofd van Lijsje, inmiddels eenentwintig, op dat gebied nog altijd geen hersenactiviteit vertoont. Lijsje is hoofdzakelijk verrukt; ze verwacht haar eerste baby. En misschien zijn het er zelfs wel twee tegelijk. Aanvankelijk huilde ze wat omdat ze nu niet op kosten van haar papa op vakantie kan - ze is bang gemaakt voor het zikavirus - maar de aanstaande vader van haar mormels rookt al beduidend minder jointjes en slaapt nog maar achttien uur per dag in plaats van twintig; het leven lacht Lijsje toe, en wie haar voortaan ziet, neemt iemand waar die uitsluitend vol is van wat zich in haar vermenigvuldigt.