101# Ik wil niet meer

De frustratie van een zorgverlener goed vastgelegd. De tijd die we niet meer hebben voor de patiënten, het vereenzamen, de werkdruk. Geen happy end, dit is het echte leven. Sterk geschreven.

Dank je wel voor het compliment Richard, :) ik kan je zeggen dat het ook zo voelt,

zo schrijnend en jammer genoeg de realiteit. Ik ken iemand die om die reden uit de zorg is gestapt....ook streven moet volgens schema. onmenselijk.

Hoi Mirabella, Je weet de treurigheid van de situatie goed over te brengen. Deze schrijnende situatie leent zich bovendien erg goed voor een monoloog, omdat zo de eenzaamheid van de ik-persoon nog meer wordt benadrukt, een eenzame stem die niet gehoord wordt (of dat gevoel heeft). Aan de andere kant is er toch blijkbaar iets wat de ik-persoon op de been houdt, iets waarom hij/zij het werk nog wil doen. Is er dan wellicht toch voldoening te vinden in het werk? Dat laatste zou je misschien nog iets meer kunnen belichten: doet de 'ik' het werk omdat het moet? Is het de sociale verplichting, omdat iemand het moet doen? Of is er ergens toch nog een ideaal dat hem/haar aan het werk bindt? Iets waar hij/zij nog in gelooft?

Beste Tara, Wat fijn dat je mijn verhaal hebt gelezen, Dat wilde ik wel maar ik zat aan 300 woorden vast, en heb het in moeten korten, Dankjewel voor je advies, ik ga het meenemen bij mijn vlgnde monoloog,

Ja. Een verrotte situatie. Het lijkt mij verschrikkelijk om aan het bed te staan in de zorg. Het spijtige is natuurlijk dat verzorgend personeel zelf doorgaans ook niet in actie durft te komen uit angst voor baanverlies. Vermoedelijk werkt ze in haar vrije tijd door, om hier en daar een eenzame patiënt bij te staan of extra zorg te bieden. Want dat hoort zo, schijnbaar. Een zegen dat ziekenhuizen winst mogen maken tegenwoordig. En ook hulde aan al die adviesbureaus die in samenwerking met eerlijke accountants behulpzaam zijn inzake het bedenken van deugdelijke constructies voor particuliere zorginstanties, waarbij de zorg van de patiënt voorop staat, er niet wordt geknoeid met Pgb's en er uiteraard geen winst kan of mag worden gemaakt. Zeer schrijnend, dat heb je duidelijk geschreven.

Van zulke verhalen word ik altijd triest. Dat iemand naar zo'n lang leven, alleen en afgedankt moet sterven. Mooi verwoord, Mirabella.

Dag Mirabella, ik wens de HP heel veel sterkte, liefde en moed toe. Meer valt er niet te zeggen. :nod:

Dankjewel :)

@Mirabella, zoals @Richard zegt. Ik zou nog wel even naar ww kijken, zoals beroert, wordt. (binnenkomen)

Ó' dank je wel Mili ik heb het zo vaak gelezen en bekeken, zelf heb ik het niet gezien ik ga het aanpassen,Dank

Is dit beter, Mili of begrijp ik je verkeerd, Ik wil niet meer, zoals beroert, wordt. (binnenkomen) Ik wil niet meer in het harnas van staal, koud staal, ijskoud staal … mee met de meute omdat dat zo hoort, door wie is dat eigenlijk bepaald? De druk van het werken met een tijdsbestek, als je met mensen werkt afhankelijk van jou, je menselijkheid, je zorgplicht. Je kunt niet altijd met een stopwatch naast het bed staan ‘schiet even op mevrouw Jansen’ ik moet nog 12 mensen wassen, en ‘nee! ‘Ik heb niet meer tijd voor u’ met een rotgevoel verlaat ik de kamer, die druk, altijd maar weer die werkdruk, druk die mijn stressmachine beroerde en zorgt dat ik een overschot aan adrenaline produceer. Zodanig dat ik er beroert van word en het al mijn andere organen tergt. Mijn gevoel van menselijkheid word aangetast, ’zo wil ik niet meer werken.’ Het sloopt mijn gestel. De pieper gaat. Eén kamer verder ligt een man met terminaal kanker, hij heeft niemand die hem wil erkennen als vriend of familielid… die man heeft zo’n pijn, de tranen komen in me op hij zal alleen sterven. Wanneer ik zijn kamer binnen kom ruik ik poep, hij heeft in bed gepoept, soms doen mensen dat voordat ze sterven, dan is het veel en dun jakkes het zit overal. Liefdevol maak ik hem voorzichtig schoon, dan moet hij gedraaid worden, het doet hem pijn ‘au www au www ‘roept hij. Ik voel zijn verdriet, ik voel me raar, het voelt raar, de situatie is raar ... en eenzaam. Nu is het nog slechts een kwestie van tijd tot het hart stopt, het leven stopt, deze situatie stopt. Maar ik moet verder er is geen tijd om hem te steunen of te begeleiden. Tegelijkertijd vraag ik me af waar gaat dit naar toe. Ik wil dit niet meer. De pieper gaat…

Helaas zo herkenbaar, in-triest verhaal. De eenzaamheid heel goed weergegeven van hp en de terminale patient. De zorg blijft nodig, als iedereen die verlaat schieten we er niets mee op. Iedereen kan daarvoor in actie komen, ook niet zieke mensen toch? Graag gelezen!

@Mirabella, nee, niet zo. ;) - stressmachine beroerde/beroert - ik er beroert/beroerd - van menselijkheid word/wordt - zijn kamer binnen kom/binnenkom

Mirabella, De schrijnende situatie in de zorg van binnenuit beschreven. Het herhaalde "de pieper gaat" maakt de tijdsdruk voelbaar. En de eenzaamheid... diep triest.

Wat fijn Mili dat je me op weg helpt soms verlies ik het overzicht, ik heb het verhaal dan zo in mijn hoofd zitten en schrijf maar door zonder na te denken over taal. Dit geeft me weer extra power het Nederlands technisch te bekijken voor ik het plaats. Nogmaals mijn dank,