#101 Afgedankt

Alsof ik er voor gekozen heb om ziek te worden. Lekker wekenlang boven de wc-pot hangen. En mijn baarmoeder? Laten we het daar maar niet over hebben; Tsjernobyl is er niets bij. De vermoeidheid zit tussen mijn oren, zegt de van gezondheid blakende gynaecoloog met een verveeld gezicht. Zij is zeker net terug van haar zoveelste vakantietripje. Ik krijg niet eens de mogelijkheid uit te leggen dat ik ’s ochtends onder de douche bijna van m’n graatje ga. Het zweet gutst harder uit mijn poriën dan het water uit de douchekop. Ik moet vooral positief blijven. Echt waar, van dit woord ga ik spontaan over mijn nek. Alsof ik nog niet genoeg gekotst heb. En al die lotgenoten die tussen zes plankjes liggen? Waren zij niet positief genoeg? Ik vind het een belediging aan hun adres. Maar ja, naar mijn mening vraagt niemand. Je leeft nog, wordt er dagelijks op mij ingehamerd. Zoek een baan, daar knap je van op. Ik was mijn baan al kwijt voordat de behandelingen afgelopen waren. Wat doe je de hele dag thuis? Ik schrijf, vertel ik enthousiast, eindelijk weer ergens voor te deugen. Dat bedoelen ze niet. Doe iets nuttigs. Vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Wandelen met bejaarden in een rolstoel, of zoiets. Ik zeg maar niet dat die oudjes waarschijnlijk fitter zijn dan ik, anders lijk ik op een zeurkous. Laten we eerlijk zijn. De maatschappij heeft me onder het kleed geschoffeld. Ik tel niet meer mee. Als ik van de stapel sollicitatiebrieven een vreugdevuur kon maken, zouden de mensen in de buurt meteen het alarmnummer bellen. Maar goed, mij hoor je niet klagen. Ik kan doen wat ik wil en heb tijd - een kostbaar bezit - naast je gezondheid natuurlijk.