#97 - De zelfkant van de weg

Het gedorste veld ziet even grauw als de zon. Verder weg, maar nog steeds zichtbaar met het blote oog, glinstert het gebergte waar gieren en geiten het schuim van de golvende bergzee bedwingen. Ik graai naar mijn stok, ik heb hem nodig om de wereld naar mijn hand te zetten. Te beginnen met deze aardeweg. Voor mijn voeten lopen drie honden hongerig in een kringetje, een snuit telkens onder de staart van de voorgaande. Ze jakkeren elkaar af. In hun midden ligt een zwartgeblakerde vis, de kieuwen stuiptrekkend, de weeë geur glijdt er als een doorzichtige vetbobbel af. Een sidderende oogbol volgt mijn bewegingen. Als ik voorbij stap, stopt het hijgen van de honden. De oogbol klapt dicht. Twee mannen, hun gezichten een gehavende weerspiegeling van de zon, zitten aan de rand van de weg. Wanneer ik dichterbij kom, merk ik dat het licht in hun ogen ontbreekt. Hun vingers wroeten koortsachtig in de aarde, op zoek naar een ronde steen die ze rechtop proberen te zetten. Kromgegroeide kalknagels klauwen moordlustig naar een bot, de magere winst van hun spel. Ik ben onzichtbaar voor hen. De mannen stoppen hun gevecht. Nog verder staan enkele vrouwen te kankeren, hun reine lichamen even wit als de laag verse sneeuw aan hun voeten. De sneeuw zal een poel van vuil worden. Vrouwen verworden tot schaamteloze deernes in de poel des verderfs. Ik breng geen zuchtje wind met me mee. Het kankeren houdt op. Een schaduw glijdt voor mij op de grond. In de strakblauwe hemel klapwiekt een waakzame rover. Tot mijn tevredenheid duikt hij plots naar beneden. Elke ademtocht is verdwenen. Als je ooit de kilte van mijn zeis voelt - weet wie ik ben.