schrijfopdracht#97 - Jeroen Bosch en de paarden

Oude bomen moet men niet verplanten, is een oeroud gezegde. Toch is het haar overkomen. Met weemoed heeft ze haar thuis in dozen en kisten gepakt en op de ladderlift naar beneden zien glijden waarna het in de muil van de verhuiswagen verdween. Oude huizen kan men niet verplanten; ze worden afgebroken, met de grond gelijk gemaakt. Het thuis wordt in een andere omgeving weer met moed en nieuwe hoop opgebouwd. De weemoed gaat in een doosje met een strik erom en krijgt een plaatsje in de onderste la van een kast. Om het af en toe nog eens te koesteren in een stille, maanloze nacht. Oude mensen staan dan voor het open venster en kijken naar de sterren die in de andere omgeving veel helderder stralen en met veel meer in aantal zijn. Of ze luisteren naar het ruisen van de regen na het zoveelste onweer dat met felle bliksemschichten over het dorp is gejaagd. Na het knetterende onweer met zijn striemende regenvlagen ligt de wereld er de volgende dag kalm en groen bij. Althans in haar nieuwe omgeving. In het malse groen van de naburige wei ziet ze de paardjes die rustig staan te grazen. Sinds enkele dagen ligt er een veulentje tussen de grashalmen. Het tafereel is zo mooi dat ze een penseel en schildersezel zou willen gaan halen. Maar deze vrouw mist het onnavolgbare talent van Jeroen Bosch om paarden op het linnen neer te zetten. Zij zou er een karikatuur van maken zoals Jeroen Bosch het met de mensen deed. Met zijn grenzeloze, huiveringwekkende fantasie schiep hij de meest vreemde wezens. Schiep hij een onwezenlijke wereld. Een wereld om bang van te worden, om van te griezelen. Ze houdt het erbij om af en toe met de digitale penseel een tafereel te schetsen over het leven zoals zij het ziet en ervaart. De nachtmerries laat ze voorbij haar nachtelijk venster draven. De ridders op het witte paard achterna...