#93 Beeld/scherm

Beeld/scherm Als ze even staat te dromen aan het aanrecht en opschrikt van hars dat knapt in de plattebuiskachel, kijkt ze onwillekeurig even naar de kelderdeur – alsof oma zometeen omhoogkomt met de pan soep van gisteren. Ze vult de molen verder met de koffiebonen en schuift het glaasje eronder. Het ratelen en knarsen van het malen, de geur, het is altijd te snel gedaan. Zes draaien is eigenlijk al te veel. Snufje zout erbij in de filter want de Buisman is op; schuimend zakt het water. Terwijl ze wacht, kijkt ze weer naar buiten, het fis-groene beeld met de bijna bottende bomen verrijkt met de stoom van de ketel. Ja zie je, daar rent weer een haas! Nog eens opgieten, en volgen van Habraken die op zijn tractor het achterste veld egaliseert. Ze schuift het melkpannetje boven de vlammen. Niet te heet, anders moet ze straks zo schrobben. Het kopje met de bloemen precies gelijk boven het schoteltje, lepeltje ernaast, tweede schoteltje al klaar. Nu niet roeren en wachten tot het velletje komt - opa draaide dat om zijn lepeltje en likte dat af, daar werd ze altijd een beetje misselijk van. De kat zit er al. Ze legt het lepeltje met velletje en al op het oude bruine schoteltje. Ze weet wel dat melk eigenlijk niet goed is voor een kat, maar ach, één velletje moet kunnen. Habraken is klaar, de vogels nog niet. Ze ziet de wolken jagen, al is het verder vriendelijk weer. Als ze haar kopje in het afdruiprekje zet, wordt er op het raam getikt. ‘Mevrouw, hallo!’ en een telefoon met dood beeldscherm wordt omhooggehouden. ‘Mogen wij iets vragen?’ Met belachelijk kloppend hart doet ze de keukendeur open. Hun glimmende fietsen staan op haar erf, ze zijn vast door het bos en langs de weilanden gekomen. ‘Mevrouw, onze telefoon heeft de geest gegeven en de route stond op een speciale app die onze zoon erop heeft gezet. Nu kunnen we het volgende knooppunt niet vinden, weet u waar we zijn?’ Ze houdt de klink vast, die woorden wil ze niet! Nooit meer! Geen app of smart of gigabite of pixels of bereik of opladers of deadlines of commercials of schermen schermen schermen. Ze ziet de man en vrouw nu aarzelen. Ze zijn weliswaar wat verwaaid maar lijken haar verder aardig. Van haar leeftijd ook. Ze vermant zich en wijst: ‘Als u het pad volgt naar de verharde weg en met de bocht mee naar rechts gaat, komt u in het dorp. Bij de kerk is een café, daar zullen ze u graag helpen.’ Ze glimlacht hopelijk vriendelijk en gaat naar binnen. Door het raam kijkt ze het echtpaar even na, tot ze om de hoek zijn. Ze pakt haar glas van het rekje, vult het uit de kraan en drinkt slokje voor slokje, geleund tegen het aanrecht. De stilte - van de tikkende houtkachel, van zingende vogels, groeiend gras en wind door de bomen van de windvang - komt weer in haar hart.