Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#89 - De insluiper

4:09 gaf de digitale wekker aan. In de donkere, stille nacht klonk een schrapend geluid; een soortgelijk geluid moest haar wakker hebben gemaakt! Het was te zacht, te bedachtzaam voor een of ander beest. Tien seconden. Stilte. Twintig seconden. Geen enkel gerucht. Ze had het zich vast verbeeld. Langzaam blies ze uit. Krsssh-krsssh! Ze bevroor in haar bewegingen, hield haar adem in. Was er iemand binnen? Verschoof hij een tafel, een stoel? Nee, daarvoor was het geluid te zwak, te metaalachtig. Morrelde hij aan een slot? Misschien. Misschien ook niet. Zou het zo’n geest zijn? Er waren mensen die zwoeren er eentje gezien te hebben. Of buitenaardse wezens, zoals toen met die graancirkels. Naar familie en vrienden toe had ze het altijd afgedaan als speculaties. Die kunstige vormen waren gewoon door grappenmakers gemaakt. Dat moest wel. Toch? Met al haar vezels luisterde ze naar de geluiden van de nacht. Niets. Zo stil als een graftombe. 4:54. Behoedzaam zwaaide ze haar benen uit bed. Geruisloos opende ze de deur op een kier. Haar handen beefden en ingespannen luisterde ze naar mogelijke geluiden uit de gang. Niets bewoog. Niets kraste. Ze deed de deur iets verder open en glipte er doorheen, de overloop op. Na iedere pas stond ze stil, gespannen als een boog. Niets schuifelde. Niets ademde. Dat betekent niet dat er niemand is. Het trapgat was donker. Geen dansende kegel van een staaflamp. Geen geluid. Ze sloop naar beneden. De vijfde tree kraakt! Voorzichtig, Amelia! Ze sloeg die tree over. Op de gang beneden heerste een koele ochtendlucht. De vloertegels deden koud aan. Ze huiverde. Voetje voor voetje liep ze door, met ingehouden adem. Geen geritsel. Geen gekraak. Geen geruis van kleren. Doodse stilte. Ze opende de deur naar de keuken ..., en verstarde.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo, dit kun je niet maken, ons niet aandoen. De spanning zo ten top voeren en ons in het ongewisse laten waarom Amelia verstarde. Omdat mij de haren te berge rezen vind ik dat ik er recht op heb te horen wat daar in die keuken te zien was. Ik ben van nature niet erg nieuwsgierig, maar nu uitdrukkelijk wel. Mooi en goed geschreven verhaal en de laatste komma mag van mij weg. :thumbsup:

Rol

  • Anoniem
Hallo Leonardo, De gedachten over wat het allemaal zou kunnen zijn maken het vooral spannend. Mooi gedaan. "Het was te zacht, te bedachtzaam voor een of ander beest." Mooie zin waarin je iets zegt over de aard van het geluid en gelijk iets uitsluit wat het zou kunnen zijn. "Zo stil als een graftombe" en later "Doodse stilte" voelt als een herhaling, misschien één van beide weglaten. Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik kom tot de constatatie dat je bedreven bent in verschillende schrijfstijlen, Leonardo. Als je me toestaat: De stilte van een graftombe. Doodse stilte. Die herhaling heeft volgens mij haar functie. Geen geruis van kleding. Hm. Ik zie en voel de kilte van een naakte dode, die geen licht nodig heeft om te kunnen zien. Een skelet eventueel, met een rammelende ketting aan de voet. Een ketting die bij elke stap ook over de vloer sleept.... krssh. Of mijn fantasie slaat te veel op hol... :thumbsup:

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Herkenbaar dat je angst kan voelen, maar die toch weg probeert te redeneren, waardoor je tot actie overgaat. We zijn gewend aan de veiligheid van ons eigen huis. Knap opgebouwde spanning, Leonardo.

Lid sinds

16 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Uiteraard weet ik, jouw boek lezend, wie Amelia is. Dat maakt dit mooie fragment voor mij extra spannend. Ik vraag me wel even hardop af: is "iemand" daarna altijd een hij? Is een vraag uit onkunde - het voelt voor mij een beetje vreemd aan, vandaar. Ben nog aan het nevelen, intussen op blz. 168 :)

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor jullie feedback en bemoedigende woorden. @Willemina - goed punt. "Iemand" kan zowel m als v zijn. Ik denk dat de mannelijke vorm gebruikelijk is zoals je de mens of de lezer zonder aanwijzingen ook als hij betitelt. @Marlie - interessante constatatie :). Ik tracht vanuit een personage te schrijven en diens register, karakter en gemoedstoestand in de tekst te laten doorklinken. Als een acteur probeer ik me in het personage te verplaatsten. Voor mij werkt dat goed: het voelt "echter" en de lezer wordt maximaal in de scène getrokken. Ik probeer als schrijver onzichtbaar te zijn. @Dos - De komma kan weg, maar is hier functioneel om een soort inhouding van de adem te bewerkstelligen (althans, zo heb ik dat bedoeld). Ik heb een fragment uit Achter de nevel als basis genomen (enigszins ingekort). Het gaat als volgt verder (omdat jij het bent, voldoe ik graag aan je verzoek): Ze opende de deur naar de keuken. Ze verstarde. Een zwarte gedaante zat gehurkt met een staaflamp aan een band om zijn hoofd bevestigd in een keukenkastje te schijnen. Ze kreeg geen geluid uit haar keel. De gedaante kwam bliksemsnel omhoog en draaide zich naar haar toe, soepel als een kat. Het licht verblindde haar. Amelia sloeg haar elleboog voor haar ogen. Ik moet weg hier! Haar voeten waren vastgelijmd aan de vloer. Ze werd koud. IJskoud. Het messenblok op het aanrecht! Waarom moest ik zonodig op onderzoek uitgaan? Ik ben er geweest! De man liet zijn handpalmen zien alsof hij haar van zich wilde afduwen. Hij was volledig zwart, zijn hoofd een lichtbol. Hij zei niets. Langzaam liep hij achteruit, de ene hand geheven, de andere tastend naar de deur. Hij vond de sleutel die in het slot zat. Een paar tellen later was de deur open. Een lichtstraal danste buiten, brutaal en onwerkelijk. Eventjes. Toen was het weer net zo stil en donker als iedere normale nacht.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Lastig. Het is gepubliceerd en hier ingekort weergegeven, begrijp ik. Op mij komt het nogal clichématig over. En ja, het gevoel van een persiflage dat janp benoemt, meen ik te kunnen duiden: Adem inhouden, gespannen als een boog, ingehouden adem.
Ze deed de deur iets verder open en glipte er doorheen, de overloop op.
Waar glipte ze doorheen? Door de deur? Nee toch. Je glipt door een deuropening. 'Ze deed de deur iets verder open en glipte de overloop op.' Goed. Het is allemaal schrijverscommentaar. Als ik het gewoon als genrelezer zou lezen, minder kritisch, zou het me misschien niet storen. Want er zit zeker spanning in.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Met ieder woord, iedere zin bouw je de spanning op. Doordat je de tijd vermeldt, geeft het een verloop aan waardoor de spanning ten top stijgt. Knap gedaan en graag gelezen.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Leonardo, ook mij is Amelia bekend. Ik heb - een vreemd detail - nagedacht of ik drie kwartier (04:09 - 04:54) naar eventuele geluiden zou kunnen liggen luisteren voordat ik naar beneden liep. Ze heeft stalen zenuwen, jouw Amelia. Het lezen van één fragment is inderdaad intenser als dat je een boek in handen hebt en leest.