#89 - De insluiper

4:09 gaf de digitale wekker aan. In de donkere, stille nacht klonk een schrapend geluid; een soortgelijk geluid moest haar wakker hebben gemaakt! Het was te zacht, te bedachtzaam voor een of ander beest. Tien seconden. Stilte. Twintig seconden. Geen enkel gerucht. Ze had het zich vast verbeeld. Langzaam blies ze uit. Krsssh-krsssh! Ze bevroor in haar bewegingen, hield haar adem in. Was er iemand binnen? Verschoof hij een tafel, een stoel? Nee, daarvoor was het geluid te zwak, te metaalachtig. Morrelde hij aan een slot? Misschien. Misschien ook niet. Zou het zo’n geest zijn? Er waren mensen die zwoeren er eentje gezien te hebben. Of buitenaardse wezens, zoals toen met die graancirkels. Naar familie en vrienden toe had ze het altijd afgedaan als speculaties. Die kunstige vormen waren gewoon door grappenmakers gemaakt. Dat moest wel. Toch? Met al haar vezels luisterde ze naar de geluiden van de nacht. Niets. Zo stil als een graftombe. 4:54. Behoedzaam zwaaide ze haar benen uit bed. Geruisloos opende ze de deur op een kier. Haar handen beefden en ingespannen luisterde ze naar mogelijke geluiden uit de gang. Niets bewoog. Niets kraste. Ze deed de deur iets verder open en glipte er doorheen, de overloop op. Na iedere pas stond ze stil, gespannen als een boog. Niets schuifelde. Niets ademde. Dat betekent niet dat er niemand is. Het trapgat was donker. Geen dansende kegel van een staaflamp. Geen geluid. Ze sloop naar beneden. De vijfde tree kraakt! Voorzichtig, Amelia! Ze sloeg die tree over. Op de gang beneden heerste een koele ochtendlucht. De vloertegels deden koud aan. Ze huiverde. Voetje voor voetje liep ze door, met ingehouden adem. Geen geritsel. Geen gekraak. Geen geruis van kleren. Doodse stilte. Ze opende de deur naar de keuken ..., en verstarde.