# 88 Lieveheersbeestje

Tegen beter weten in zet ik mijn iPod aan en loop het tuinpad af. Ik moet mezelf aanleren dat alleen zijn niet erg is. Dat het juist heel goed is en dat plezier niet altijd onder de mensen te vinden is. Eigenwijs loop ik de straat uit naar een wandelpad langs het water. In mijn hoofd ben ik druk bezig met de verwijten die eerder die dag naar mijn hoofd geslingerd werden. Mijn andere hersenhelft is liever gestemd vandaag. Het probeert me op te beuren, vertrouwen te geven en houdt van mij. Ik ben zo druk bezig in mijn hoofd dat de natuur om me heen totaal aan me voorbij gaat. Tot de wind wat straffer aantrekt en ik teruggeworpen wordt in het nu. Ik kijk naar beneden en zie iets op mijn broek. Ik buk naar voren om het beter te kunnen bekijken. Een lieveheersbeestje zit op mijn broek. Het is een exemplaar wat kleiner dan wat ik gewend ben, met heel veel oranjekleurige stippen op een zwarte ondergrond. Ooit is mij vertelt dat ze geluk brengen en dat je het mee moet nemen naar huis. Ik besluit het met beide handen op te pakken. Maar als ik denk dat ik hem beet heb, is het verdwenen uit mijn handen. Ik zoek tussen de grindkorreltjes. Hoe opvallend het beestje ook zou moeten zijn, ik kan het niet vinden. Enigszins getreurd concludeer ik dat ik het geluk verloren ben. Als ik verder wandel moet ik moeite doen om deze gedachte los te laten. De zon begint te schijnen en mijn gedachten worden lichter in mijn hoofd. Alleen zijn is zo verkeerd nog niet. Thuisgekomen doe ik mijn jas uit en kijk voor me op de grond. Daar zit een beestje, oranjekleurige stippen op een zwarte ondergrond, en heel veel kleiner dan dat ik gewend ben.