#88 - Geluk is iets kleins

Krijgen we dit voorgeschoteld. Observatie. Vorige week moesten we alle zeilen bijzetten om een blind date te vinden. Voor sommigen een opdoffer, voor anderen een levenslang trauma. We hebben er allemaal van geleerd. Hoezee. Nu zit ik hier in een parkje, mijn pen wacht geduldig op mijn woorden. In de zandbak is een kleuter ijverig aan het werk. Het is nog altijd koud en somber, maar zijn felblauwe jasje licht op in het donkere zand. De moeder zit op het richeltje en schept achteloos wat zand in het emmertje. Verderop zit een vrouw die hen ook in de gaten houdt. Wat een toeval. Gluren we deze week allemaal naar dezelfde mensen. Kan dat even mooi identieke schrijfresultaten opleveren. Een kreetje brengt mijn aandacht terug bij de kleuter. Zijn fijne haren hebben een regen van zand over zich gekregen. Donkere prakjes zijn zichtbaar op zijn blondheid. De ongeduldige, soms houterige bewegingen waarmee hij gretig schept, doen het zand opzij en in zijn kap glijden. De vormpjes worden omgedraaid. De zandtaartjes vallen uit elkaar wanneer hij ze uit de oven van flauwe zonnestralen haalt. Er verschijnt een frons die veel te groot is voor dat kinderlijke voorhoofd. Een pruillip, die verdwijnt bij het geklingel van een belletje. “Mama…” Vanuit kniezit klampt hij zich vast aan de schouder van zijn moeder om overeind te komen. Met zijn knuistje in de mond, ziet hij het ijscokarretje dichterbij komen. Dan kijkt hij opnieuw naar zijn moeder. Zelfs waar ik zit, voel ik de smeekbede in zijn ogen. De moeder sluit haar ogen. Hoe gemakkelijk laten we ons vermurwen door die kleine donderjagers. Vijf minuten later zit hij naast zijn moeder op een bankje. Een potje met een vreselijk plastic lepeltje, waar je nauwelijks een druppel ijs kan opleggen. Het kan de jongen niets schelen. Met veel smaak slaat hij zijn lekkernij naar binnen. De wereld van een kind. Ze hebben niet veel nodig om gelukkig te zijn.