#87 Geen tweede date

Sheila was zover mogelijk achter op het terras gaan zitten. Nieuwsgierig keek ze naar de mannen die ze alleen zag lopen. Dat waren er niet veel en ze liepen allemaal door. Wat was dat voor een rare kwast die voor het terras heen en weer liep? Om de haverklap keek hij over zijn schouder. Dan wierp hij een blik op het terras en dan weer naar de straat. Had hij last van achtervolgingswaanzin? Gelukkig leek hij niet op de foto die zij ontvangen had. Daarop was een knappe man met donker haar te zien. Deze man had een geschoren kapsel. Na een kwartier was haar date nog niet verschenen. Verdorie, had hij haar laten zitten? Ze glimlachte toen een aantrekkelijke man naar het terras liep. Dat moest hem zijn. Zonder haar een blik waardig te keuren ging hij een tafeltje verderop zitten. Toen ze weer opkeek, stond die vreemde gast voor haar. ‘Ben jij Sheila?’ Ze overwoog nog even om het te ontkennen, maar zei: ‘Inderdaad.' Zonder haar een hand te geven ging hij tegenover haar zitten. Wat een hufter, dacht ze. En wat een lelijke vent. Hij had een lange neus en zulke bolle ogen, dat ze bang was dat die elk moment uit de kassen konden vallen. Kennelijk had hij voor in de rij gestaan toen die werden uitgedeeld. ‘Wat leuk je te ontmoeten. Ik was reuze benieuwd hoe je eruit zou zien. Het valt me niet tegen.’ Jij valt me zwaar tegen, dacht ze, en ik ga nooit weer met je daten. Terwijl hij haar onderzoekend opnam, krabde hij steeds op zijn hoofd. Bah, wat smerig. Tijdens het gesprek kwam ze erachter dat hij niet onbemiddeld was. 'Waar woon je?' vroeg ze. 'In Blaricum.' Hij pakte zijn mobieltje en even later hield hij een foto van een prachtig huis voor haar ogen. 'Niet verkeerd,' zei ze nonchalant. Wow, dacht ze inwendig. Misschien moet ik toch maar wat aardiger doen. Niets ging boven geld. Wat stelde een uiterlijk tenslotte voor? Als hij een tweede date voorstelde, zou ze geen moment aarzelen.