#86 Mijn naam is Marleen en wel hierom:

Mijn naam is Marleen en wel hierom: Een hele tijd heb ik als kluizenaar geleefd in een toch wel wat kleine ruimte. Het leek er zelfs met de dag kleiner te worden, dus ik besloot dat het binnenkort tijd was om een nieuw onderkomen te gaan zoeken. Tijdens mijn leven als kluizenaar hoorde ik stemmen. Ik kwam erachter dat die stemmen aan mensen vast zaten en dat die mensen, zoals ze het noemde, mijn papa en mama zouden worden. Prima hoor. Ze klonken best wel aardig. Ik hoorde ze vaak praten over ‘namen’. Als ik een jongen was met blonde haren zou ik Rik heten, met bruine haren Jop. Als ik een meisje zou zijn en ik had rood haar zou ik Emma hebben geheten. Ik besloot om op een donderdag mijn vertrouwde omgeving te verlaten, aangezien het behoorlijk krap aan het worden was. Dus na een tocht van een uurtje of twee (wat overigens de meest bizarre tocht was die ik óóit heb gemaakt) kwam ik dan eindelijk met mijn teentjes als eerste de wereld in. Koude voeten had ik, dat wil je niet weten! Maar goed, nadat de rest van mijn lijf ook op de wereld gezet was en ik lekker warm ingepakt was, was daar het probleem over die naam…. Hoe moest ik nu gaan heten? Ik was geen jongen, dus die namen vielen al af. Maar ik was ook geen meisje met rood haar. Een dilemma dus… wat nu? Op de gang van het ziekenhuis waar we ons bevonden riep een arts naar een zuster: ‘Zuster Marleen! Zuster Marleen, ik heb uw hulp nodig.’ Ik zag dat mijn ouders elkaar aankeken. Daarna keken ze beide met een grote glimlach naar mij en zeiden: ‘Welkom lieve Marleen.'