Schrijffouten in een gepubliceerd boek -> kan gebeuren of absoluut niet oké?

Missen is menselijk. Zo ook dingen over het hoofd zien. Herdrukkingen lossen zo'n dingen meestal op.

Ik heb ook al ooit eens boek met schrijffouten gelezen. Om eerlijk te zijn, als het er echt veel zijn, vind ik dat niet kunnen. Langs de andere kant, als het boek vlot leest, zou ik er snel overheen kijken. (Ik zou sneller heenkijken over gefrustereerd - met al die medeklinkers! - dan over vooroordeelt) Fouten mogen dus wel niet, maar het gaat ook niet om de fouten, maar om het verhaal. En als ze er bij herdruk goed op nakijken, is niets verloren! Zeg Els, wetende dat het om chicklit gaat, wat is de titel van je boek? Ik ben momenteel aan een S. Kinsella bezig, heerlijk ontspannend!

Ik zou het boek door iemand laten lezen en kijken of het hen opvalt. Als het storend is, dan zal het wel opvallen. En zo niet, dan zou ik de herdruk afwachten :) Of is het een e-book? Omdat je spreekt van 1 week eruit? In dat geval is het natuurlijk makkelijker om het uit de running te halen, om het zo maar even te zeggen. Zou een week veel schelen in publiciteit?

Het ebook is ondertussen aangepast, omdat ik daar het meeste op wil inzetten qua verkopen. Het gaat om een verhalenbundel die ik via Brave New Books heb gemaakt. Een week op zich zal niet veel maken, denk ik. Ik ga er eens over nadenken. Volgens mij gaat het in mijn gedachten blijven zitten

Horen schrijffouten bij een boek, of storen jullie je daar immens aan?

Er behoren geen fouten in een boek te zitten. Ik stoor mij daar niet immens aan.

Er staan wel vaker fouten in een boek. Zulke fouten worden in een herdruk dan aangepast. Aan een fout op honderd bladzijde stoort niemand zich, en hoeft ook niemand zich te schamen.

Nu, persoonlijk houd ik niet van fouten in boeken... Maar fouten maken is wel menselijk, en ik ben nog maar weinig boeken tegengekomen waar ik geen enkele fout in heb gezien... Zo las ik onlangs "De Stad" van Dean Koontz in vertaling, en het viel me op dat er daar wel bijzonder veel fouten in gemaakt werden (ben ik niet zo gewend van Luitingh en Sijthoff trouwens)... Maar om daarom een boek uit roulatie te nemen?

Zelden heb ik een boek zonder fouten gelezen. Maar als je de fouten weet, zou ik voor een week uitstel gaan.

Je bent een schrijver en hebt daardoor meer met taal te maken dan de meeste mensen. Maar als je je eigen werk tig keer hebt nagekeken lees je over de fouten heen. Waarom wacht je niet een tijdje? Als je je boek over een paar maanden nog een keer doorleest, kom je er misschien nog één of twee tegen.

Zo las ik onlangs "De Stad" van Dean Koontz in vertaling, en het viel me op dat er daar wel bijzonder veel fouten in gemaakt werden...

Dat had ik jaren geleden met Het loket van Dennis Lehane. En dan hebben we het over vertalingen van boeken van schrijvers met naam die door aanzienlijke uitgevers op de markt zijn gebracht. Jij, Els, brengt je boek via BNB uit en hebt dus niet het budget en de middelen achter de hand waar een uitgeverij wel gebruik van kan maken.

Ik heb beslist hem uit publicatie te halen en de fouten te verbeteren. Ik ga me er blijvend aan storen anders.

Als schrijver moet je er voor zorgen dat je tekst zo foutloos mogelijk is en dat is in theorie heel mooi, maar het boek wat 100% foutloos geschreven is, moet nog geschreven worden. Het is lastig om echt geen enkele spelfout te hebben. Als je de fouten weet en je er aan stoort denk ik dat de beslissing om je boek uit de verkoop te halen en deze eerst te verbeteren een goede is

Ik dacht al dat je je er aan zou ergeren. Dus een goede beslissing.

Toch blijft er in ieder boek minstens één onontdekte fout zitten. Zodra die is weg gehaald, treedt regel 1 weer in werking. Net zoals in een computerprogramma: er zit altijd ergens een fout. Iets maken is mensenwerk dus je kunt iets niet foutloos afleveren. Je kunt je best doen, dat is al heel wat.

Ja dat is waar. Zo staat er in mijn boek dat is uitgegeven door Boekscout op pagina 10 besloott. Ik heb mijn manuscript door 3 mensen laten nalezen en nergens is het opgevallen. En nu ... nu het boek gedrukt is, valt het voor mij zo hard op! Ik vind het vreselijk. Maar ik sus me inderdaad met de gedachte dat het iedereen overkomt. Als ik dan een boek van een groot schrijver lees, en ik kom een schrijffout tegen, dan denk ik: Aha! Zie je wel! En dan kan ik weer even verder :)

Els, een paar jaar geleden was ik eindredacteur voor een glossy van een patiëntenvereniging. De oplage was 15.000 stuks. Hartstikke mooi geworden. We hebben op het laatst gezweet boven de proefdruk, met 8 man. God zegen de greep en het werd gedrukt. Toen ik het blad in handen had, dacht ik een hartverzakking te krijgen. Op het voorblad, helemaal bovenaan stond: patiëntenverenging. Geen mens die het was opgevallen, maar toen ik het zag, staken de ogen uit mijn hoofd. Verder was het denk ik bij niemand opgevallen, maar toch...

Vreselijk!!!! Ik zou instant helemaal grijs worden! Maar missen is menselijk.

Zo las ik onlangs "De Stad" van Dean Koontz in vertaling, en het viel me op dat er daar wel bijzonder veel fouten in gemaakt werden...

Een foutje is zo gemaakt. Zo staan strikt genomen - volgens mij - in een boek fouten en worden ze er niet in gemaakt. Ik bedoel maar... Boeken maken geen fouten, dat doen schrijvers. Zo stond in het manuscript van mijn eerste boek 'naast het net grijpen'. Ik zag de fout niet en zelfs de corrector las er overheen. Uiteindelijk werd ik er door een lezer op gewezen en kwam de fout in de tweede druk niet meer voor. Maak je over een paar foutjes in een boek niet druk. Een boek is als een zak meel: hoe lang je er ook tegenaan slaat, het blijft stoffen.

In het boek dat ik momenteel lees, ben ik sinds de verschijning van dit topic al twee keer een citaat tegengekomen dat niet eindigt met aanhalingsteken... Inderdaad, het is en blijft mensenwerk.

Een boek is als een zak meel: hoe lang je er ook tegenaan slaat, het blijft stoffen.

Leuke vergelijking, al zal niet iedere schrijver kunnen waarderen dat je zijn/haar werk vergelijkt met bindmiddel. Aan de andere kant gebruiken papierfabrieken meel (zetmeel eigenlijk) van bijvoorbeeld aardappels bij de vervaardiging van romanpapier. http://www.npo.nl/de-rekenkamer/27-11-2014/KN_166… Ergens in de buurt van de zevende minuut wordt het gezegd.

Els, een paar jaar geleden was ik eindredacteur voor een glossy van een patiëntenvereniging. De oplage was 15.000 stuks. Hartstikke mooi geworden. We hebben op het laatst gezweet boven de proefdruk, met 8 man. God zegen de greep en het werd gedrukt. Toen ik het blad in handen had, dacht ik een hartverzakking te krijgen. Op het voorblad, helemaal bovenaan stond: patiëntenverenging. Geen mens die het was opgevallen, maar toen ik het zag, staken de ogen uit mijn hoofd. Verder was het denk ik bij niemand opgevallen, maar toch...

Arme ziel en van een magazine komt geen 2e druk. Ik lees veel en zie van alles voorbij komen. Nederlands is een moeilijke taal en een foutje is zo gemaakt. Ik lees mijn blog altijd 10x door voor ik het online zet, maar ik krijg regelmatig een pb dat er een lettertje teveel staat of er ergens een komma ontbreekt. Het is slordig maar het gebeurt.

Je gaat met tig man tig keer door een tekst heen. De tekst wordt gedrukt. Je ontdekt een fout. Zo werkt het nou eenmaal. Je kunt je product terughalen en de tekst verbeteren. De tekst wordt gedrukt. Je ontdekt weer een fout. Wat dan? Weer terughalen? Ik vind het prachtige symboliek. Hoe je ook je best doet, je kunt een tekst niet perfect krijgen. Net als het leven eigenlijk.

Hoe je ook je best doet, je kunt een tekst niet perfect krijgen. Net als het leven eigenlijk.

Kijk Helga, dat zijn wijze woorden. Als auteur heb je niet als taak een boek te schrijven waarin geen enkele taalfout staat. Je hebt als taak een verhaal te vertellen. Het dwangmatig blijven zoeken naar het kleinste foutje komt op mij nogal neurotisch over. Uiterst contraproductief ook; geen enkel boek zal afgerekend worden op een paar taalfouten, maar wel op of het boeiend is, of de informatie klopt en bovenal op of het leesbaar is. Sterker nog: ik heb jarenlang bij een weekblad gewerkt. De eindredacteur drong er bij mij op aan relatief snel 'afstand' van een artikel te doen. Hij vertelde me dat de correctie van de laatste 5% - door de desbetreffende journalist - net zoveel tijd en inspanning kost als de eerdere 95% aan tekst. Hij kon, omdat hij de tekst als nieuwe lezer bekeek, veel makkelijker en vooral effectiever de laatste ongerechtigheden er uit vissen. De man had gelijk.

Dat iemand met een frisse kijk er meer fouten uithaalt, lijkt me niet meer dan logisch. Iemand die zijn boek in eigen beheer uitgeeft, heeft niet altijd budget voorhanden om een eindredacteur in te huren. Dus in zoverre begrijp ik die 'neurotische' trekjes nog wel. Het is je kindje, je hebt er een jaar of misschien nog langer aan gewerkt en dan wil je het dus perfect afgeven. Dat er altijd wel een paar fouten in zullen blijven staat, weet de auteur ook wel. Niet dat ik het werk van een journalist van een weekblad of krant wil bagataliseren maar ik kan me voorstellen dat je van een artikel of interview sneller afstand neemt dan van een boek.

Hoe je ook je best doet, je kunt een tekst niet perfect krijgen.

Dat betwijfel ik.

Net als het leven eigenlijk.

O, maar iedereen gaat toch een keer dood?

Je hebt inderdaad gelijk Helga, maar ik stoor me nu aan het feit dat ik weet dat er fouten in staan. En ik heb de mogelijkheid om het te veranderen, zonder dat er extra kosten bij komen. Daarom dat ik er voor kies. En moesten er nadien nog fouten in staan en moest ik nog altijd de mogelijkheid hebben om dat aan te passen, denk ik dat ik het altijd zal doen. Dat is het voordeel van te selfpubben, dat je in die mogelijkheid bent. Natuurlijk is het de bedoeling van bij een reguliere uitgeverij binnen te geraken en dan kan het inderdaad niet meer.

Een boek is als een zak meel: hoe lang je er ook tegenaan slaat, het blijft stoffen.

Leuke vergelijking, al zal niet iedere schrijver kunnen waarderen dat je zijn/haar werk vergelijkt met bindmiddel. Aan de andere kant gebruiken papierfabrieken meel (zetmeel eigenlijk) van bijvoorbeeld aardappels bij de vervaardiging van romanpapier.

Ik vergelijk niet iémands boek met een zak meel, maar iéders boek. Dat scheelt.

En ik heb de mogelijkheid om het te veranderen, zonder dat er extra kosten bij komen.

Ik ging ervan uit dat je exemplaren ging terughalen. Maar als de mogelijkheid tot aanpassing er is ... natuurlijk, zeker doen. Net zoals je bij een regulier uitgegeven boek bij een tweede druk de ontdekte fouten verbetert. Overigens doelde ik met de onmogelijkheid van perfectie op de eerste druk.

Ah nee, ik kan hem op niet leverbaar zetten, aanpassen en weer leverbaar zetten. Perfectie zal er nooit zijn, daar streef ik ook niet naar, maar die fouten die ik zag ... trekje dat ik heb geërfd van mijn vader om me daar aan te blijven ergeren.

Ik denk dat alle schrijvers zich daaraan ergeren, Els.

Ik hoop het ;)