Inleven

'Gister was ik een gouden sfinx in het oude Egypte. Al eeuwen stond ik daar naast die piramide. De beperktheid van dat leven zorgde voor een drukkend gevoel op mijn borst. Ik begon te hyperventileren.'

Te goed inleven

Het zijn de woorden uit een e-mail van een kennis van mij, die gek was op schrijven. Hij leefde zich soms zo gruwelijk goed in dat hij een paar dagen even niet moest schrijven. Om tot rust te komen. 

Hij verloor zich in zijn eigen scènes, sloeg erin door. Maar hij beschikte wel over een enorm talent. Hij kon zich heel goed inleven in situaties en gebeurtenissen die hij als schrijver nooit had meegemaakt.

Doorleef je scènes zelf

De sleutel tot goed inleven is een fantasie zo realistisch mogelijk maken in je hoofd. Hoe ziet de ruimte eruit? Hoe ruikt het er? Wat hoort de hoofdpersoon? Als je dat moeilijk vindt, kan het helpen om de details zo uitgebreid mogelijk op te schrijven. Dan doorleef je als vanzelf de gebeurtenissen van je personages.  Als een god blaas je leven in je scènes.

Balans

Daarna ga je filteren. Dit proces kan zowel in je hoofd plaatsvinden, als op papier. Welke details zijn werkelijk van belang om te weten voor de lezer? Wat is boeiend, interessant? Schrap net zolang tot je niet te veel vertelt en ook niet te weinig. Voor het aanvoelen van die balans kan ik je helaas geen foefje geven. Dat is echt een kwestie van ervaring. Maar één ding weet ik wel: de levensechtheid zal voelbaar voor de lezer blijven.

Voor mijn roman Vlucht naar Madeira schreef ik deze scène:

'Ineens hoorde Emmett haar woorden niet meer, alsof zijn oren onafhankelijk van hem opereerden en hem tegen zichzelf wilden beschermen. Radiostilte. Gefascineerd staarde hij naar haar mond, die steeds een andere vorm aannam. Haar lippen moesten stoppen. Zijn handen grepen naar haar melkwitte hals, waar de dunne huid de aanwezigheid van aderen verried. Hij begon haar keel dicht te knijpen. Aanvankelijk keek Candle hem verbijsterd aan, maar allengs gleed haar blik van hem weg, alsof ze zich steeds meer naar binnen keerde. Haar mond begon ongecontroleerde geluiden uit te stoten. Het speeksel, vermengd met minuscule stukjes paprikachips, sijpelde langs de mondhoeken omlaag. Haar blik richtte zich omhoog, waardoor Emmett alleen nog het oogwit zag, dat extra wit leek, door de zwarte kohl op het onderste ooglid. Ze trappelde met haar voeten en haar lijf begon steeds meer in zijn handen te hangen. Alsof hij haar in bed legde, zo bewoog hij met haar lichaam mee tot ze op de reclamefolders lag.'

Aarden

'O God, ik heb iemand vermoord,' dacht ik toen ik deze scène had voltooid. Ik ben toen even buiten gaan lopen om weer te aarden in mijn eigen leven. Ik hoorde die schrijvende kennis van mij grinniken, alsof hij even over mijn schouder meekeek. Fijn om even die verbondenheid te voelen. Hij leeft inmiddels niet meer, maar voordat je je zorgen gaat maken: dat heeft niets met zijn grote inlevingsvermogen te maken gehad. Van goed inleven is nog nooit iemand doodgegaan, niet zover ik weet tenminste.

Marit van der Meulen werkt als freelance redacteur, tekstschrijver en schrijfcoach. Toen zij na lang worstelen haar roman ‘Vlucht naar Madeira’ afrondde, besloot zij de hulp te gaan geven, die zij zelf graag had willen ontvangen en richtte haar schrijfcoachpraktijk Zinnazin op.

Gratis blinde-vlek-check

Wil je graag feedback ontvangen over jouw verhaal? Doe dan nu gratis de blinde-vlek-check. Kijk op http://www.zinnazin.nl/gratis/blinde-vlek-check/.