#82 Steriel

Steriel noem ik het, haar bestaan. Alles staat op streep in de enorme villa, iedereen doet het goed op school,- universiteit, hockeyclub en vriend-, geld zat, Jan werkt zich te pletter en vooral alles gaat daar altijd ge-wel-dig. Geen vlek te vinden op hun kleding. Een happy family met een grote Volvo. Ik ben niet jaloers, ik gun het mijn vriendin maar ze is zo anders geworden de laatste jaren. Ach, misschien ik ook wel. Meer het tegenovergestelde, mijn kinderen willen af en toe niet deugen, ik moet veel praten op scholen, het stinkt in hun kamers. Mijn huis is meestal een chaos, ik vergeet afspraken maar ben wel altijd op tijd. Hoe dan ook, zij blijft mijn beste vriendin, want praten kan ik alleen met haar. Het verschil tussen ons is dat mijn ouderlijk huis altijd bacterievrij was, ik had een 'Unicura” moeder. Daarentegen woonde zij in een huishouden van Jan Steen, zo zei mijn moeder dat altijd. Misschien een reactie op ons vroegere bestaan, wie weet. Ze heeft wallen onder haar ogen, ziet bleek als ik haar gedag zeg. De tuin staat er prachtig bij. Alles glimt. Ik zie een vlek op mijn trui, net als ik veeg zet zij de koffie neer. 'Koekje,' zegt ze en dan breekt ze in snikken uit. Ze schokt. Ik schrik mij te pletter. 'Ik heb een boek gelezen en alles moet anders hier,' zegt ze. 'Waarom,' zeg ik verbaasd,' je hebt het helemaal voor elkaar hier. Kijk om je heen!' Ik maak een weids gebaar. 'Allemaal buitenkant, dat zie je toch wel! Huiswerkbegeleiders, huishoudelijke hulpen, au pairs, psychologen, coachen, architecten en ga zo maar door. Ze lopen de deur hier plat. Ik wil mijzelf weer kennen. Ik ga naar India.' Op de tafel ligt een boek van Brené Brown, “De moed van imperfectie”.