Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Wekenlang al, was hij bezig om dit moment voor zich uit te schuiven. Natuurlijk, met valide argumenten eerst. De situatie met zijn vader, de mantelzorg en de tijd die daarin ging zitten naast zijn baan, namen hem volledig in beslag. Zijn dagen leken volledig op te gaan aan het regelen van medicijnen, gesprekken met apothekers, artsen en specialisten en ritjes naar het ziekenhuis. Uiteindelijk besloot hij om zijn vader, al was het maar tijdelijk — het was tijdelijk! — in huis te nemen, tenminste tot de uitslagen van de onderzoeken bekend waren. Daarna zagen ze wel weer verder. Als het was uitgezaaid, dan… Ja, hoe belangrijk was het dan eigenlijk allemaal nog? Zijn hoofd stond er niet naar en bovendien - zo redeneerde hij - wilde hij niet dat zijn vader, of de dood, hem zouden beïnvloeden, en dat zou onvermijdelijk blijken, als hij nu zou beginnen. Zo vertelde hij zichzelf. Maar het begon te knagen. Als hij zijn vader naar bed had gebracht en hij, moe van weer een zware dag op kantoor, de TV aanzette voor een paar afleveringen van Sons of Anarchy op Netflix, begon hij zich schuldig te voelen. Dat gevoel was in het begin makkelijk weg te drukken - één glas whisky was genoeg — maar na een avond samen met zijn vader cryptogrammen invullen aan de keukentafel, wist hij dat hij zichzelf niet veel langer meer voor de gek kon houden. Toch lukte het hem om het nog een paar avonden uit te stellen. Zijn bureau moest eerst leeg zijn, zo redeneerde hij, anders kon hij zich niet concentreren. Dus werden rekeningen betaald, de administratie weggewerkt, e-mails beantwoord en takenlijstjes opgeschoond. Langzaam maar zeker ontstond er ruimte. Ook in zijn hoofd en uiteindelijk ontstond in die ruimte een idee. Hij opende zijn laptop, startte Ulysses op en begon te typen. “Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.”