#80 Voorzitter

Mirte leunt tegen de muur van de aula en kijkt naar de keuvelende en lachende familie. Ze zucht. Weer een jaar met uitvaartdiensten, de een met mensen die zijn verstomd door de dood, de ander een luidruchtige reünie. Allemaal tekenen ze het einde van een overbodig bestaan. Ze zou niet moeten leven. Niemand zou moeten leven. Waarom tientallen jaren zorgelijk geploeter als je toch verdwijnt tussen zes planken. Nu ze zelf een flink stuk over de helft van haar leven is, weet ze dat ze er nooit iets van zal bakken. Een belediging voor de schepping, dat is ze. Plotseling staat Henk de Wit van de Vereniging van Uitvaartondernemers voor haar. “Ik wilde je het meteen vertellen,” zegt hij. “We willen jou als voorzitter. Jij kunt sturing geven aan alle veranderingen die op ons afkomen..” Het zweet breekt Mirte uit. Ze kan er niet bij dat ze niet hebben gezien hoe waardeloos ze is. Als voorzitter zou ze binnen een dag door de mand vallen. Iedereen zou weten hoe onbenullig haar ideeën zijn en dat ze maar wat aan moddert. De laatste periode van haar leven zou ze met verschrikkelijke schaamte moeten doorbrengen. “Nou, is het niet geweldig? We gaan een grootse tijd tegemoet. Jij gaat de beroepsgroep op een hoger peil brengen.” Ze kijkt Henk aan. Hij glimlacht alsof hij haar een groot geschenk komt brengen. “Ik kan niet,” zegt ze en ze hoort hoe iel haar stem zich door haar keel wringt. “Teveel. Teveel werk. Heb ik.” Zonder Henks reactie af te wachten, loopt ze naar de oudste dochter van de overledene. De ceremonie moet zo langzamerhand worden beëindigd.