#80 - Nieuwe kans

Het vloerkleed ligt bezaaid met kruimels, bierblikjes en allerlei troep. Mia ligt op de bank in een verschoten, roze ochtendjas. Haar vuile kleren liggen op een grote hoop. De grijze januaridagen rijgen zich aaneen. Haar hoofd lijkt gevuld met watten. Bezoek krijgt ze nauwelijks. Gelukkig maar, al dat opgewekte geblaat doet pijn aan haar oren. "Ga mee naar buiten, joh. Het is koud, maar de zon schijnt. Dat zal je goed doen." Nee, liever binnenblijven en alleen zijn. "Neem eens een warm bad. Niet om het een of ander, maar je ruikt niet fris." Wat kan het haar schelen. Ze duwt haar hoofd onder de wollen deken. De gordijnen laat ze dicht. Ze heeft al weken haar post niet opengemaakt. Op de deurbel reageert ze niet meer, behalve als 's avonds de pizzabezorger belt. In een hoek van de keuken stapelen de lege dozen zich op. Geuren van kaas, schimmel en rotte tomaat zijn door het hele huis te ruiken. Dan klinkt de bel, luid en indringend. En nog eens en nog eens ... Een stem roept door de brievenbus: "Mevrouw, doe open alstublieft, ik heb iets voor u." Ze sloft naar de deur om van het irritante geroep af te zijn. Ze neemt een goudkleurige enveloppe in ontvangst, tekent gedachteloos en legt deze op tafel bij de overige post. Het goud blinkt haar tegemoet. Ooit droeg ze een gouden ring. Ze voelt ze opeens een onbedwingbare lust deze enveloppe open te maken. Ze begrijpt zelf niet waarom. Soms lijken de dingen haar te overkomen. Impulsief had ze vorige maand een slagzin ingestuurd. Ze leest: "U hebt de eerste prijs gewonnen: drie weken vakantie op een tropisch eiland naar keuze." Mia sluit haar ogen en ziet zichzelf weer als jong meisje in haar bikini op een zonnig strand, omringd door vele aanbidders. Ze voelt de warmte van de zon tintelen op haar huid. Ze ruikt de zee, ze ervaart de kracht van de golven. Haar bloed begint te stromen. Ze krijgt een nieuwe kans in haar schoot geworpen. Wat let haar nog haar koffers te pakken en uit te breken?