#79A- Besluit

Ook de lepelpot met de gele spatel op het aanrecht is weg.

Marietje, Kraakheldere scene - toon en sfeer onderstrepen het lege appartement. Geen zeurtjes :) In het algemeen over schrijftechniek/woordkeus/zorgvuldig formuleren. deze:

Ook de lepelpot met de gele spatel op het aanrecht is weg.

een dergelijk detail weergeven is heel moeilijk, want het gaat om voorwerpen die er niet meer zijn. Wat je eigenlijk wil laten zien is de lege plek, maar ook wat er stond. Er stond dus een lepelpot met een gele spatel erin. En nu staat er niets meer. De hoofdzin is hier: De lepelpot is weg en daardoor hangt 'met de gele spatel op het aanrecht' er een beetje bij. Ik denk dat er voor dit detail meer woorden nodig zijn. (ja, dat kan ook). paar suggesties: - Ook de lepelpot met de gele spatel is weg, ze haalt een hand over het lege aanrecht. - het aanrecht is leeg, zelfs de lepelpot met de gele spatel erin is weg. - ook de lepelpot, waar altijd een gele spatel in stond, is van het aanrecht verdwenen. Ik zou voor de laatste gaan. Het gaat er dus om dat de spatel bij de pot hoort en niet bij het aanrecht. :) (Dit soort pluizerij vind ik het leukste van schrijven.)

Knap om iemand te beschrijven aan de hand van een leeg appartement. Je laat me wel een beetje puzzelen met tijd: weken geleden, eerste kerst samen, nieuwjaarsnacht. Speelt alles zich af in pakweg een maand?

Is deze beter: - Ook de lepelpot, met daarin de gele spatel, staat niet meer op het aanrecht

Marietje, "De plavuizen in de hal laten ze herleven". Waren die voetstappen dood dan? ;) . Mooie sfeer. Ik heb wel een beetje moeite met die klakkende hakken aan het eind maar dat kan aan mijzelf liggen. Ik begrijp dat ik nog verder kan lezen via jouw link. Ik ga een kijkje nemen. Volgens mij heb je de opdracht goed uitgevoerd met je verhaal.

@Marietje, hoe heerlijk dat je zo vooruitkomt met je ms. Dit is er duidelijk een passage van omdat anders de namen Jara en Ron niet te plaatsen zijn. De bloedvlek intrigeert me. Ik kan daar een hoop fantasieën op loslaten. Gevoelsmatig stoei ik met werkwoorden als: rammelen van de sleutelbos. Het komt cipierachtig over. Daarna rinkelen ze. Naar de slaapkamer slenteren. Slenter je in een huis of op straat? 'Het knerst zeker.' Hoe bedoel je? Knersen breng ik in verband met grind. Dat Roos dynamisch is, lijdt geen twijfel. ;)

@Marie Ik vind dit een van je betere verhalen en de scène is heel goed vanuit de hp geschreven. Dat is het goede nieuws :)

Hier en daar, denk ik, kunnen je werkwoorden sterker, zoals ook Mili aanstipte. Waar zelfstandige naamwoorden een voorwerp projecteren, geven werkwoorden de aard van de beweging aan en deze zijn vaak maatgevend voor de "film" die je verhaal in het hoofd van de lezer plant. Bijvoorbeeld "slenteren". Dat is zorgeloos lopen zonder doel. In dit geval heeft ze een doel. Ik zou daarom (bijv.) zeggen: ze loopt op haar gemak naar de slaapkamer. Het "knersen" zou je kunnen vervangen door "wringen" of "ongemakkelijk maken" of "pijn doen" (kan alle drie - hangt ervan af wat jij als schrijver wil oproepen/overbrengen).

De details mogen wat mij betreft minder. Waarom? Omdat ze allemaal functioneel *moeten* zijn. Als een detail linksom hetzelfde zegt wat je daarna rechtsom zegt, overweeg dan eentje ervan te schrappen. Het resultaat van zuinigheid is, is dat je lezer geëngageerd moet lezen om zaken te verbinden. Herhaling maakt hem lui of hij kan het saai gaan vinden. Te veel details achtereen maken de tekst ook opsommerig, alsof de schrijver bang is dat zijn bedoeling niet goed over komt. De remedie is door je tekst te gaan en het doel van je scène voor ogen te houden. Vaak helpt de andersom-vraag: wat mist de lezer als ik het detail schrap? In gevallen dat je het moeilijk vindt, kun je ook met jezelf afspreken alle "dubbeltellingen" weg te halen en dan 40% ervan terug te plaatsen (dit kan in meer iteratieslagen :)). Dat trucje werkt ook als je veel bijvoeglijke naamwoorden gebruikt en niet weet welke je wilt schrappen. Het is om dezelfde reden raadzaam overbodige woorden te schrappen, zoals woorden die afzwakken of pleonastisch zijn (zoals allereerste; helemaal door naar het raam).

‘Roos, waar ben je?’ Ome Jan wacht geduldig in de hal. Ik zou het gedeelte "Ome Jan etc" in de volgende alinea plaatsen. Het is duidelijk dat iemand met haar mee is. Door van alinea te veranderen, verandert het gezichtspunt van de scène. Rinkelend overhandigt ze haar sleutelbos aan ome Jan. Roos rinkelt toch niet?[knipoogje]

Dit stukje heb ik weliswaar vandaag geschreven maar vormt een onderdeel uit mijn groter verhaal (manuscript). Als je al wat langer meeleest op dit forum was het duidelijker geweest omdat ik vaker deze personages gebruik.

Hoewel er voor mij als lezer vragen overblijven - en het duidelijk is dat het een fragment uit een groter geheel is - is het een goede en goed leesbare afgeronde scene, waarin karakters en omgeving goed in hetzelfde sfeerbeeld passen.

Marietje, zonder je toelichting is dit verhaal voor mij onbegrijpelijk, ook na herlezing. Ik dacht aanvankelijk te maken te hebben met een verhuizing uit het huis van een dierbare. Vader of moeder? Maar dat strookte weer niet met ‘Weken geleden sliep ze hier voor het laatst. Natuurlijk samen met hem.’ Al lezend hier aangekomen (bijna op de helft) vraag ik me af wie ‘hem’ is. Ik weet niets van de voorgeschiedenis van de vertelster. De enige persoon die ik kan plaatsen, hoe summier ook, is Jan, een oom van haar, die de verhuizing regelt. (Waarom verhuizing en waarheen? Na de uitleg gelezen te hebben vraag ik me af of dat naar Frankrijk is? Zonder dat Thimo er iets vanaf weet? Ook struikelde ik over de namen Jara en Thimo. Wie zijn dat? Is Jara een jonges- of meisjesnaam? Dan komt er nog een Ron op de proppen, die ook een sleutel heeft. Waarom moeten wij dat weten? Het roept alleen maar een vraag op die ik als lezer niet kan beantwoorden. Nog enkele korte opmerkingen: -onder het aanrecht zitten deurtjes, geen deuren; -’I love you’ op dezelfde regel als ‘Hoe vaak had hij ...’, dan is meteen duidelijk wie dat heeft gezegd; -zo ook bij ‘Roos waar ben je?’; -‘Je kan ook wachten tot na het nieuwe jaar.’ Dat is lang wachten. >> ‘Je kan ook wachten tot na Nieuwjaar.’ -‘Geef me nog een seconde.’ >> Een seconde is heel erg kort. Een minuut geeft meer ruimte. -Tot slot, aanhalingsteken voor Hij. Je verhaal leest soepel, alleen zat ik niet in jouw spoor; jammer. 


Ondertussen word ik best nieuwsgierig naar je manuscript door al die losse scènes. (die voor mij net als bij Dos soms verwarrend overkomen omdat je het geheel niet kent) Ik vind het heel vervelend om te zeggen, juist omdat ze je HP is, maar bij Roos heb ik steeds weer een dubbel gevoel. Ik mis iets bij haar. Eigenlijk vind ik haar niet zo aardig. Dat kan natuurlijk omdat ik alleen maar fragmenten van haar zie. Je hebt het appartement wel heel mooi door haar ogen laten zien :thumbsup:

Dag Marietje, alhoewel ik niet alles kan volgen, vind ik dit toch een mooi verhaal. Het afscheid nemen van haar woning, doet de HP kennelijk heel veel. Ik bemerk mooie details hierover. Graag gelezen door veel mooie zinnen en mooie beelden. Ik maak van de gelegenheid gebruik jou en je naasten een heel fijn en succesvol Nieuw Jaar toe te wensen! :)