# 79 A - Blauw

Mili, HP keert terug naar haar geboorteplaats en heeft duidelijk gemengde gevoelens over haar jeugd. Dat breng je met duidelijke (flarden van) herinneringen. In de 1e alinea eindigt dat met een nare herinnering aan een jongen die stonk. Het is reflectie van de hp vanuit het heden op het verleden. De zinsnede:

Het tientallen meter hoge bouwsel keek nog steeds op haar neer

is qua tijd lastig te plaatsen. Vanuit het heden zou het moeten zijn: '... hoge bouwsel kijkt nog steeds op haar neer.' Of als op zichzelf staande herinnering (dus zonder die reflectie) '...hoge bouwsel keek op haar neer.' Alinea twee begint met een zin in ott en gaat direct over in ovt - volledige herinnering. En eindigt met een vraag in ott. Terug in het heden. Mooie constructie! Dan het grasveldje - hp wil de jongste behoeden voor iets ergs dat gebeurd is. (lastige constructie: voltooid toekomend - denk ik :) Het eind is duidelijk (tegenstelling melk/whisky vind ik wel wat te) Samengevat: je hebt het je lastig gemaakt met de tijden. Graag gelezen, vooral de ijsbloemen - daarmee geef je in 1 woord aan dat het ouderlijk huis ramen had van enkel glas!

Heel sterk qua sfeer, en je geeft heel veel ruimte voor eigen invullingen.

Tegen stenen schoppen.

Weemoed? Of machteloosheid?

De flarden van herinneringen sfeervol weergegeven. Nu ik @Jan zijn reactie lees denk ik dat juist de wisselende tijden er voor mij als lezer geen geheel van maken. Ik zie de steeds terugkerende watertoren voor me. Mooi. :thumbsup: Het woord snottebellen is heerlijk, in figuratieve zin. ;)

@Mili - Het stuk roept een sterke emotie op: eenzaamheid, onverwerkt verdriet. De details die je geeft zijn bizar en beeldend, en daarom uiterst geloofwaardig (geen mens kan zoiets verzinnen :)). Knap gedaan! Het tientallen meter hoge bouwsel >> het hoge bouwwerk is m.i. voldoende. Taalzeurtje: ... op haar neer [komma] toen ...

@janp, je uiteenzetting van de tijden aandachtig doorgenomen. De zinsnede over het bouwsel moet voor mij gevoelsmatig in de verleden tijd staan. Het pukkeljong sluit namelijk haar kindertijd af en opent die van de adolescentie. Zal verbranden of zou verbranden? Ik weet het niet of het een beter is dan het andere. Op dorpen veranderden melkboeren in slijters en met de ijsbloemen heb ik ook een kilte thuis willen aangeven. De overgang van melk naar whiskey staat voor mij ook voor die van kind naar volwassene. Dank je hartelijk voor je aandacht. @gs, ik denk niet zozeer weemoed. Wel machteloosheid en woede en met name verdriet. Mooi hoe je dit detail eruit haalde. Dank je. @Marietje, met de tijden beoogde ik het heen en weer gaan van verleden naar heden. Het staat voor mij los van 'een geheel'. Het is namelijk geen geheel maar onderdeel van een geheel. Deze keer heb ik je 'purken' bespaard en je snottebellen geschonken. :) Dankjewel. @Leonardo, oef. De beelden, met name in de eerste alinea, vond ik ook heftig en het doet me een groot goed dat je dit ook zo voelt. De werkelijkheid ontstijgt de fictie. ;) De tientallen meters zijn inderdaad overbodig en haal ik weg zoals ik de komma plaats die er hoort. Dank je hartelijk voor je fb en coachschap van deze schrijfoefening die pittig was te noemen.

Mili, Dankzij jouw verhaaltje heb ik nu een mooi voorbeeld voor de herschrijving van het mijne :). Duidelijker dan hiermee had niemand mij kunnen laten zien hoe je met minder woorden evenveel (of zelfs meer) kunt zeggen. Ik proef in je schrijven naast de emoties die Leonardo noemde toch ook iets rebels. Ik vind het erg mooi, bijna geraffineerd eenvoudig geschreven. Je laat me emoties voelen en beelden zien zonder mij als schrijver iets op te dringen. Mooi.

“Vogeltjes begraven en korstjes van haar knieën pulken. De grafjes waarop ze veren zette, maakte ze weer open om te huilen over de ragfijne skeletjes. Ze had de witste haren, kon rondom een winterpeen afknagen en de oranjebleke kern als een trofee naar haar moeder dragen.” Een kind om van te houden, dat doe ik dan ook. De tegenstelling melk/whisky geeft kort en bondig weer dat er veel meer veranderd is dan je schrijft. Mili, ik heb vooral genoten van de eerste alinea. Hoe heette dat meisje? Dit nog: waarom noem je het verhaal 'Blauw'?

@Dos, je hebt bijzondere vragen/opmerkingen, daar houd ik van. Laten we het meisje Isabelle noemen, dat rijmt op snottebel. In de tegenstelling melk/whiskey zit inderdaad meer besloten; perfect aangevoeld. Ik denk dat ik de tekst 'Blauw' noemde omdat Isabelle grote blauwe ogen had en ook kan het verwijzen naar blauwe plekken/kneuzingen, lichamelijk en/of geestelijk. Dank dat je van 'mijn kind' houdt, dat doe ik ook. @Willemina, het rebelse is waarschijnlijk de boosheid om over hekken te klimmen en tegen grafstenen te schoppen. Of het is gewoon rebels. ;) @gs vindt ook dat ik de lezer vrijlaat. Top, ik houd zelf ook van vrijheid. Dank voor je lovende reactie en nogmaals succes.

Ik lees er niet zozeer eenzaamheid in, maar het besef van vergankelijkheid, het opmaken van een balans en ook iets van berusting. Zo las ik het, met plezier.

Ik lees er niet zozeer eenzaamheid in, maar het besef van vergankelijkheid, het opmaken van een balans en ook iets van berusting.

De laatste zinnen staan er niet voor niets. Die duiden op een confrontatie die nog te pijnlijk is.

Ik lees er niet zozeer eenzaamheid in, maar het besef van vergankelijkheid, het opmaken van een balans en ook iets van berusting.

De laatste zinnen staan er niet voor niets. Die duiden op een confrontatie die nog te pijnlijk is.

Er is in de tekst geen verwijzing naar een 'zij' die de hp ontvallen is, Leonardo. Ik lees wel confrontatie, maar dan in de zin van confrontatie met het besef van enz.

Ik lees er niet zozeer eenzaamheid in, maar het besef van vergankelijkheid, het opmaken van een balans en ook iets van berusting.

De laatste zinnen staan er niet voor niets. Die duiden op een confrontatie die nog te pijnlijk is.

Er is in de tekst geen verwijzing naar een 'zij' die de hp ontvallen is, Leonardo. Ik lees wel confrontatie, maar dan in de zin van confrontatie met het besef van enz.

We moeten @Mili te hulp roepen, denk ik. De vader is de hp ontvallen en het jongste broertje lijkt me het kokendhete water niet overleefd te hebben.

Ik lees er niet zozeer eenzaamheid in, maar het besef van vergankelijkheid, het opmaken van een balans en ook iets van berusting.

De laatste zinnen staan er niet voor niets. Die duiden op een confrontatie die nog te pijnlijk is.

Er is in de tekst geen verwijzing naar een 'zij' die de hp ontvallen is, Leonardo. Ik lees wel confrontatie, maar dan in de zin van confrontatie met het besef van enz.

We moeten @Mili te hulp roepen, denk ik. De vader is de hp ontvallen en het jongste broertje lijkt me het kokendhete water niet overleefd te hebben.

Dat lijkt me duidelijk, dat van die vader. Het broertje, dat is duiding. Dat kan ook een verminkt gezicht zijn met de wroeging van onvoorzichtig handelen van de hp.

@Angus, eenzaamheid, vergankelijkheid: ja. Geen balans, geen berusting. @Leonardo, blijvende confrontatie op het kerkhof. Het broertje was duiding, Littekens. Zij wilde hem beschermen. In zijn plaats ligt een ander, niet gekend broertje. Ik besef hoe complex dit is. Dat maakt in wezen verder niet uit zolang jullie, als lezers, je eigen gedachten hierover hebben en de tekst kunnen waarderen.

De mijmeringen van de eerste twee alinea vind ik heel mooi. Tot, waar zijn mijn broers en zussen... dat neem ik waarschijnlijk weer te letterlijk. Het broertje was duiding zie ik bij je uitleg. Ik dacht dus dat er iets ergs gebeurd was. De woede is dan wel weer duidelijk als ze bij de begraafplaats tegen de stenen wil schoppen. Persoonlijk vind ik het jammer dat je zo metaforisch schrijft. Het houdt me wel bezig. Ik heb het zeker tien keer gelezen en heb nog tig vragen ;)

@Meta, probeer het als niet metaforisch te lezen en kijk dan of je nog vragen hebt. Dank voor je reactie.

Dag Mili, weer heel aardige reacties hier, proficiat! Het verdriet als kind,, de snottebellen waarvoor ze zelfs te weinig zakdoeken had ( ze had de watertoren nodig - zo goed van je!) en haar eigen, eenzame rouw- en verwerkingsproces zijn op zijn Mili's :thumbsup: 'Het hoge bouwwerk keek nog steeds op haar neer, toen een jongen die stonk en pukkels had zijn tong in haar mond wilde steken.' Vind ik wel kunnen. Niet alleen de watertoren was hoog, maar ook die stinkerd keek gewoon op haar neer. ...daar loopt de jongste. Ze wil zijn kuiltjes kussen en hem behoeden voor kokendhete thee die zijn lijfje zou verbranden. De jongste loopt er in haar gedachten voorbij mag ik denken? Mijn besef van de tijden dateert van ver terug, maar 'zal verbranden' is dan ook daadwerkelijk gebeurd. 'zou verbranden' is een voorwaardelijke wijze, dan is er iets/iemand tussengekomen om het verbranden te vermijden. 'Zij komt niet weer. ' Heb ik 3-4 keer gelezen. Kan je me 'weer' uitleggen ajb? Zal ze nooit meer naar deze plek terugkomen? Ik begrijp dat ze liefst alles wil vergeten.

@marlie, ja, hp ziet haar broertje weer lopen. Zoals toen. @janp suggereerde 'zal' en ik houd 'zou' aan. Naar mijn idee/gevoel, zal of zou, het gebeurt. Zij komt niet weer. Of, zij komt niet meer. Weer spreekt me meer aan. Dank voor je geïnteresseerde reactie.

Zij komt niet weer. Of, zij komt niet meer. Weer spreekt me meer aan.

Grappig dat je dat zegt. Ik had verwacht dat je dat bewust zou hebben gekozen. Voor mij is er nuanceverschil. "Weer" heeft iets verdrietigs, iets melancholisch. "Meer" is gedecideerder, rationeler. Kan ook op woede/frustratie duiden.

@Leonardo, ik heb ook bewust voor weer gekozen; weer is dramatischer hetgeen meer in mijn lijn ligt. ;)

Mili, `niet meer` voelt voor mij alsof je op iemand zit te wachten en het wordt al later en later; `niet weer` voelt alsof iemand al geweest is en niet nogmaals zal komen. Hoezo tekstbeleving ;-) Ik wens je een gelukkig en gezond nieuwjaar.