Beginnen zonder einde?

Ik begin meestal zonder einde.En als ik met een einde in mijn hoofd begin, schiet daar op het einde toch zo goed als niks meer van over. Gewoon aan beginnen en dan komt die slechterik en het einde wel.

Ik heb het allemaal wel eens geprobeerd en de verhalen waaraan ik begin zonder 'gepland' einde, zijn doorgaans het origineelst en lopen het vlotst, omdat ik minder probeer om naar een bepaald einde toe te werken. Je ontdekt vanzelf wel hoe het loopt en dat is dus helemaal niet erg ;) Een nadeel voor mij persoonlijk hieraan is wel dat ik vaak de neiging heb om deze verhalen lang te laten liggen of zelfs helemaal niet af te werken. Het gebeurt wel eens dat ik daar geen inspiratie voor heb, voel dat het wat stroef aan het lopen is of ik gewoon een idee krijg voor een nieuw verhaal. Als ik wel een einde voor ogen heb of zelfs al de hele verhaallijn uitgedacht op voorhand, werk ik vaak beter door.

Hier is inderdaad recentelijk al een topic over aangemaakt. http://www.schrijvenonline.org/forum/het-schrijfp… Maar goed, ik sluit me aan bij wat Marte zegt. Zonder planning aan de slag gaan heeft voordelen maar ook nadelen...

Er zijn inderdaad wel discussies over dit onderwerp te vinden, bijvoorbeeld als je zoekt op plot of verhaallijn. Het lastige daarbij is dat je vraag niet goed onder één woord te vangen is. Ik vind het daarom geen probleem dat je toch een nieuwe draad begint. Wat je eigenlijke vraag betreft, de eerste twee antwoorden geven al meteen aan dat er vele schrijfwegen zijn die naar Rome leiden. Dat hangt denk ik net zo zeer van je persoonlijke voorkeur af als van de vraag welk soort verhaal je schrijft. Hoe gaat het bij mij? Bij korte verhalen heb ik geen vaste methode. Krijg ik een idee voor een einde, dan moet ik een plot bedenken die op dat punt eindigt. Is het andersom, krijg ik dus een idee voor een verhaalbegin, dan moet ik kiezen. Begin ik dan gewoon zonder te weten hoe het eindigt of ga ik eerst over dat einde nadenken? Meestal kies ik voor het laatste. Waarom? Dan vind ik het eenvoudiger om bij het schrijven een logische plot te bedenken en onnodige zijpaden te vermijden die niet aan die plot bijdragen. Was het niet Willem Frederik Hermans die beweerde dat er in een verhaal geen mus van het dak kan vallen zonder dat het gevolgen heeft voor het verloop? Dat is misschien wat al te streng, maar ik denk dat daar minimaal een kern van waarheid in zit. Ik kan me wel voorstellen dat iemand vrijwel blanco (dus zonder al over plot of verhaaleinde nagedacht te hebben) begint aan een verhaal, maar niet dat je die methode lang volhoudt. Er moet toch een moment komen waar je richting aan je plot gaat geven en je als schrijver in elk geval een vaag idee hebt waar het allemaal toe gaat leiden. Er zijn ook verhalen waarbij het me nauwelijks mogelijk lijkt om vanuit het niets te beginnen en maar te zien waar je ergens uitkomt. Stel dat je bijvoorbeeld een lijvige historische roman gaat schrijven met twee of drie hoofdpersonages en een flink aantal nevenpersonages. Hoe wil je daar zonder research en vooral plotplanning een strak, geloofwaardig overkomend verhaal van maken? Dat kan ik mij gewoon niet voorstellen.

Een verhaal heeft een begin en een einde. Bij Fantasy heb ik vaak een idee dat dat wordt vergeten waardoor je na een tijdje het boek niet meer volgt. Aangezien je de slechterik nog niet heb bedacht ben je ook nog niet helemaal met het verhaal bezig dat je gaat vertellen. Je bent het universum waarin het verhaal zich gaat afspelen aan het bedenken. Als je op een gegeven moment de belangrijkste ingredieente vast heb staan zoals hoofdfiguur, slechterik, bijfiguren plot en motieven dan is het handig ook een begin en een eind voor je verhaal te kiezen, voordat je verdrinkt in je fantastische uitgebreide fantasie wereld. Zolang je nog aan het schetsen bent moet je je zelf inderdaad niet te veel vast leggen en je dus geen zorgen maken over het niet hebben van het einde. Zonder het hebben van de slechterik wordt dat zowiezo lastig.

Dank je wel voor jullie reacties! Kan ik zeker verder mee!