#79A Het dorp waar ik geboren ben - Herschrijf in #18

Willemina, Het verhaal is duidelijk - de titel laat ook niets te raden over. Het is wat veel: stelen vd groente, de koe en de bliksem, het gesloopte huis, het verzakte graf, de entree vd duivel, het rode laarsje enz. Daardoor wordt het eerder een opsomming dan een (her)beleving. Probeer voor dit soort verhalen een selectie te maken. De entree vd duivel en het rode laarsje vormen al een mooi duo voor een verhaal ;) Dingetje: 'het Amsterdams Peil.' - het Normaal Amsterdams Peil. Je kunt gewoon NAP schrijven - de lezer die niet weet wat dat is, zoekt het maar op :).

@Willemina. Stel je hebt een copieuze maaltijd genoten. Alles in overvloed, perfect van smaak. Je kan niet meer. Dan komt de gastvrouw met een slagroomtaart. Daar ben je normaal verzot op ... Dat is het gevoel dat ik zo ongeveer kreeg bij het lezen van je verhaal. Een overprikkeling. de indrukken worden een mengelmoes, beklijven niet. Ze voelen erbij gesleept: voorbeelden als doel op zichzelf en niet ondersteunend voor het punt dat je wilt maken. Suggestie: herschrijf het en gebruik 60% van de woorden maximaal.

Bij de plank met het gat erin, stelde ik mezelf de vraag wanneer dit dan was en hoe oud de HP nu wel niet moest zijn. Klopt dit met de feiten/ herinneringen die je omschrijft? :confused:

Janp, Het verhaaltje is een autobiografie. Wat voor jou, als lezer, een opsomming lijkt was voor mij tijdens het schrijven echt een herbeleving

Een stukje verderop ligt mijn rode rubberlaarsje begraven. Vastgezogen in het zand, onderin de sloot waarin ik bijna verdronk onder het toeziend oog van twee vriendinnetjes die gierden van de lach.

Later plukten we samen pinksterbloemen die we verkochten en mijn moeder breide een Noorse trui.

@Willemina, met aandacht je verhaal en de reacties gelezen. Het is voor mij ook te overdadig. Met alle respect voor de autobiografie: ik raak de weg kwijt omdat ik te veel informatie moet opnemen in een relatief korte tekst. Succes met je herschrijf mocht je hiertoe overgaan.

Later plukten we samen pinksterbloemen die we verkochten en mijn moeder breide een Noorse trui.

Mooie zin. Twee dingen die (bijna) niets met elkaar te maken hebben, maar samen zeggen ze iets over jou.

Autobiografisch schrijven is ongeveer het moeilijkste wat er is. De reden is dat ieder beeld, iedere zin, een emotie impliceert voor de schrijver, maar dat de lezer, zonder die context, het moet doen met de tekst. Het is daarom niet eenvoudig, zo niet onmogelijk, je in te leven in de lezer.

Uiteraard dacht ik aan Sonneveld; is het de muziek of de algemenere aard van de herinneringen die maakt dat zijn opsomming wel zo velen raakt? Grappig genoeg werkte voor mij jouw bizarre opsomming wel; de schijnbaar willekeurige ocergangen zoals van spaarpot naar getroffen koe, de vanzelfsprekendheid van een hek naar een begraafplaats op een plek waar de tekst dat helemaal niet rechtvaardigd -bij tweede lezing leken ze me resultaat van driftig schrapwerk en slordig schrijven, maar bij eerste lezing voelde ik me werkelijk overrompeld door de herinneringen die bij elke stap opborrelden, zoals ze dat in werkelijkheid doen: niet netjes afgewogen en uitgemeten, maar waarlijk ervaren - dat was mijn eerste lezing, het raakte mij juist door de chaos.

Voor een kort verhaal zijn je herinneringen inderdaad overdadig opgesomd. Ik heb er wel van genoten omdat ze zo herkenbaar zijn. Enkele opmerkingen. ‘langs huizen op de plek waar ik iglo´s bouwde’ .>> bouwde je voor elk van die huizen een iglo? ‘heb gejat’ >> jatte Je kunt je weg niet vervolgen langs een school die al vijftien jaar geleden werd afgebroken. Speelden de meisjes bij jullie indiaantje? Met pijl en boog? Bij ons, in het land van de zachte ‘g’, waren dat jongenszaken en speelden de meisjes in die tijd met poppen in een dito wagen. De pinksterbloemen en de Noorse trui in één zin vind ik vreemd. Maar bovenal: graag gelezen. Op zo’n houtenplank-wc heb ik bij mijn opa ook nog gezeten.

@Willemina #19 Ik zou een nieuwe alinea beginnen en iets schrijven als: In de greppel aan de overkant, wat toen een slootje was, etc. (Nw alinea focust op op de sloot en maakt duidelijk dat het vervolg een flashback is). Ik zou overigens minder verkleinwoorden gebruiken (spaarpotje, laarsje, bruggetje, etc). Juist in spaarzaam gebruik krijgen verkleinwoorden kracht. Het wordt anders ras een womag-verhaal. Tenzij je dat wilt, natuurlijk.

Het eerste verhaal is inderdaad wat veel, maar er zit meer gevoel in. In de herschrijf mis ik dat. Ik heb het graag gelezen. Wij hadden als eerste van de straat een echt toilet, binnen :)

Maar... nu heb ik een nieuw probleem: wat is een womag-verhaal? Google vertelt iets over een bedrijf met natuursteen en kan mij niet verder helpen :) .