Een boek schrijven: hoe lang duurt dat eigenlijk?

Binnen 1,5 jaar ben ik tot 70% van mijn huidige manuscript gekomen. Of toch niet? Het idee ervan ontstond ergens in juni 2014, maar om daartoe te komen had ik al vijf jaar afgelegd.

Dromen realiseren

Begin 2009 besloot ik mijn schrijfdroom om te zetten in actie. Met de inzet van ouderschapsverlof werd vrijdag mijn schrijfdag. Ik ging een chicklit schrijven, omdat mij dit als vrouw-van-ergens-in-de-dertig een laagdrempelig debuut-genre leek.

Droombaan

Ik schreef een verhaallijn, synopsis, karakteromschrijvingen en toen deed zich een mogelijkheid voor van een droombaan. Ik moest er alleen wel weer fulltime voor gaan werken. Wat ik deed. Het boek-in-wording ging in de kast en twee jaar gingen voorbij.

Toen begon het te kriebelen. De droombaan bleek in combinatie met drie kleine kinderen toch meer een nachtmerrie en daarmee kwam de schrijfdroom weer terug. Ik las over een Schrijfweek en dacht maar aan één ding: daar moet ik naar toe.

Gelijkgestemden

Dus stofte ik de beginselen van de chicklit af en dook onder in de bijzondere wereld van een Schrijfweek. In de veilige omgeving van gelijkgestemden, kon ik mij weer helemaal richten op mijn verhaal. En ik realiseerde mij: dat hoofdpersonage uit mijn boek, dat ben ik. Hier was een meisje dat heel graag iets wilde bereiken, maar voor de veilige zijlijn koos. In plaats van haar nek uit te steken en het te doen.

Niet lang daarna verliet ik mijn werkplek.

Braindump

Met nog geen nieuwe baan, had ik alle tijd om te schrijven, maar nee. De maanden van over grenzen gaan, braken mij op en het duurde weken voordat ik weer een beetje normaal naar een beeldscherm kon kijken. De inspiratie bleef uit, maar ik wilde wel schrijven. Dus dat was wat ik deed; een braindump van alles wat er de afgelopen twee jaar had plaatsgevonden.

Hoe beraak je de lezer?

Met 120 pagina´s tekst ging ik in 2012 weer op Schrijfweek. De schrijfcoaches waren unaniem in hun oordeel: het verhaal lag te veel aan de oppervlakte.

Weg van de dagelijkse hectiek en met de focus op het schrijven, begreep ik gelukkig precies wat ze bedoelden. Schrijven is immers het uitvergroten van emoties. Mijn pakket aan papier was weliswaar de resultante van heel veel persoonlijke emotie, maar op een afstandelijke manier gebracht. Waarom? Omdat het over mijzelf ging. Het was mijn verhaal.

Welke vorm past bij mij?

Daarmee had ik precies de vinger op de zere plek gekregen. Zolang het letterlijk mijn verhaal bleef, zou ik niet dieper tot de emotie kunnen doordringen. Het moest dus het verhaal van iemand anders worden, waarop ik mijn eigen emoties kon projecteren.

‘Wat is het allerergste wat je zou kunnen overkomen?’ vroeg iemand mij. ‘Schrijf daar eens over.’
Ik liet onmiddellijk een kind dood gaan.

Een schrijfoefening in diezelfde week gaf mij het inzicht dat een thriller-insteek mij uitermate goed lag.

Het belang van de lange adem

En zo ontstond 1,5 jaar geleden het begin van mijn huidige manuscript. De weg er naar toe duurde vijf jaar. Vijf jaar van beginnen, stoppen, oppakken, wegleggen, weggooien, weer opnieuw beginnen, feedback vragen, aanpassen. Een ontwikkeling die onlosmakelijk met het verhaal verbonden is, omdat ik er zonder die zoektocht niet had kunnen komen.

Dus, beginnend schrijver, schroom niet je werk met anderen te delen en sta open voor feedback. Doe eens mee aan een schrijfoefening, zodat je meer inzicht krijgt in de vorm die het best bij jou past. En durf opnieuw te beginnen, alles wat je hebt geschreven draagt uiteindelijk bij tot het eindresultaat: jouw boek.

Barbara Sevenstern is communicatie specialist en werkt hard aan haar professionele schrijvers-C.V. Zo is ze blogger bij De MamaCompany en het afronden van het manuscript van haar eerste boek ‘Familiegeluk’ staat gepland voor dit jaar. Op haar eigen blog schrijft ze openhartig over het schrijfproces en alles wat daarbij komt kijken. Barbara is ook te volgen op Facebook via https://www.facebook.com/familiegeluk en https://www.facebook.com/barbaraschrijft.